« Τα παραμύθια της Λίμνης »

. « Τα παραμύθια της Λίμνης »

Λαογραφικό εξιστόρημα του Δημήτρη Αποστόλου - « Ελύμνιου »

« Τα παραμύθια της Λίμνης » που έγραψε ο « Ελύμνιος », δεν είναι παρά ένα ποίημα ριγηλής νοσταλγίας. Ένα ποίημα που το εμπνεύστηκε και το συνέθεσε ένας ποιητής εντελώς μόνος στο δάσος της λήθης – ρεπόρτερ αυτός της χθαμαλής, επαρχιακής μας « αιωνιότητας ». Και μας θύμισε πολλά αυτό το περιπαθές ελύμνιο « παραμύθι », μας έφερε στα δίσεχτα και πικρά και πετρωμένα παιδικά μας χρόνια, με τόση ενάργεια και αισθαντικότητα. Τότες, που σε όμοιες νύχτες ομίχλης, μ΄αυτές που περι-γράφει απαραμύθητα – απαρηγόρητα, θα ΄λεγα ο « Ελύμνιος », καρτερούσαμε πότε θα βγεί ο χρυσός ήλιος της Ελπίδας, για να εξαντλήσει όλο το σκοτάδι, για ν΄αρχίσει...ο μεγάλος λυτρωμός...». ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΣ.

« Παρεμβασιακά » και Μαντούδια...

Τα πιο πάνω αναγραφόμενα ανήκουν σ΄ένα μεγάλο νεοέλληνα λογοτέχνη – τον Αγιαννιώτη Γιώργο Παπαστάμο, που ακριβώς ( πριν μια γενιά τώρα ), έγραψε εντυπωσιασμένος για « Τα παραμύθια της Λίμνης »...που δεν είναι καν παραμύθια, παρά λαογραφική - λογοτεχνική απεικόνιση της Λιμνιώτικης ιστορίας...μιας σειράς διαχρονικών γεγονότων και παραπληρωματικών βιωμάτων της...Η πρώτη καταγραφή ήρθε στο φως της δημοσιότητας

Λυσίκομος Εκάβη, ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΥΛΗΣ

Ήταν η Λυσίκομος Εκάβη.
Μη βάζεις στο νου σου πως καταπιάστηκα και με του Όμηρου τους ήρωες και τις ηρωίδες, απ’

αυτά εγώ, που να πάρ’ η οργή, έχω μεσάνυχτα, δε νιώθω τίποτα, τούβλο μοναχό.
Στον «Παρνασσό» βλέπεις δε μας μαθαίνανε τέτοια και στις πλώρες μέσα αν με βλέπανε να γυρεύω να μάθω αρχαία θα μ’ άρχιζαν στις φασίνες.
Σπανιόλικα, εγγλέζικα, να γυρεύεις να μάθεις σαν έχεις το κουράγιο στο επιτρέπουνε, μα όχι κι Όμηρο όλα κι όλα.
Πάνε τόσα χρόνια που διάβασα ένα απόσπασμα από την «Οδύσσεια» του Καζαντζάκη κι είπα αμέσως, τούτο το βιβλίο πρέπει να το πάρω, κι ακόμα δεν αξιώθηκα, δεν παίρνεται, με τη σύνταξη, δεν παίρνεται. Καημένα χρόνια π’ όποιο βιβλίο μ’ άρεσε…

Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΩΔΩΝΟΣ του Γιάννη Σκαρίμπα

Από τις θεατρικές παραστάσεις στο Θέατρο Παπαδημητρίου Χαλκίδας 11 & 19 Φεβρουαρίου 2006. Το έργο ανέβηκε από την ερασιτεχνική ''Θεατρική Σκηνή Μάσκες'' Βασιλικού σε σκηνοθεσία Μιλτιάδη Παπανάγνου.

" Η Γυναίκα του Καίσαρος"

 

 Το σημαντικότερο θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαρίμπα, γράφτηκε το 1942 μέσα στις άθλιες συνθήκες της κατοχής με αρχικό τίτλο " Η Γυναίκα του Καίσαρος". Ανέβηκε την ίδια χρονιά από τον ίδιο στην Χαλκίδα, με συμμετοχή του Μάνου Κατράκη. Η κατοχική αυτή παράσταση συνοδεύτηκε και από μια περιπετειώδη συνέχεια. Ο Αργύρης Βαλσαμάς, ένας τοπικός λόγιος που είχε αναλάβει και την σκηνοθεσία του έργου, κατήγγειλε ότι "Η Γυναίκα του Καίσαρος" ήταν αντιγραφή από το θεατρικό έργο του Σόμερσετ Μωμ "Βαμμένο πέπλο". Ο Σκαρίμπας μήνυσε τον συνεργάτη του και στην δίκη που ακολούθησε δικαιώθηκε. Το δικαστήριο επιδίκασε στον Σκαρίμπα το ποσό των 10.000 δρχ. σαν αποζημίωση, το οποίο ο συγγραφέας δώρισε στο ορφανοτροφείο Χαλκίδας στην μνήμη του Σόμερσετ Μωμ. ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένα ζευγάρι στη Χαλκίδα του Γιάννη Σκαρίμπα. Και δίπλα τους ο τρίτος άνθρωπος. Κρυμμένα μυστικά και πάθη, σε μια επαρχιακή πόλη, που θα οδηγήσουν σε συγκρούσεις και απρόοπτες καταστάσεις. Ένα ατμοσφαιρικό έργο, με την ιδιότυπη γλώσσα του Σκαρίμπα. Ηχογράφηση: 1976 Σκηνοθεσία: Γιώργος Εμιρζάς Προλογίζει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος Ακούγονται οι ηθοποιοί: Ειρήνη Εμιρζά, Γιάννης Κώστογλου, Κώστας Αρζόγλου, Ματίνα Καρρά, Βίκυ Γραμμάτικα, Ντίνος Μακρής, Νίκος Πιλάβιος

«Οι τρεις άδειες καρέκλες» διήγημα του Γιάννη Σκαρίμπα

TΟ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΚΟ έργο του Γιάννη Σκαρίμπα, με τον επαναστατικό του χαρακτήρα στη γλώσσα και τη διατύπωση, εντάσσεται στο κλίμα ανανέωσης της πεζογραφίας του μεσοπολέμου. Το κύριο χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί το

Το μαύρο πουλί του Edgar Allan Poe στο ΑΥΤΟ – ΝΑΙ του Σκαρίμπα!

Περίληψη Το μαύρο πουλί του Edgar Allan Poe στο ΑΥΤΟ – ΝΑΙ του Σκαρίμπα! ΑΥΤΟ – ΝΑΙ! Πότε λοιπόν θα φύγει – μου – από μέσα αυτό το αλόιστο πουλί που (και – με – τώρα) χώνει τ’ ανύχι του βαθιά και μου εδέσα - κι αυτήν πουλί! - και την δική μου Ελεονώρα; και – στο λαιμό μου – του ψωμιού την καταπιά; – Ποτέ πια! Ή, εκείνες οι καμπάνες… οι καμπάνες που όλο βοάν (μαύρο πουλί) τις θύμησές μου πότε τους χάλκινους θα πάψουν – τους – παιάνες να μην γροικώ, να μη θυμάμαι να μην… (πες μου)

ΕΛΥΜΝΙΩΝ ΜΕΛΙΣΜΑΤΑ ΣΕ « ΕΛΥΤΕΙΟ » ΦΟΝΤΟ

Ο
( Ένα μικρό « Άξιον Εστί » της Λίμνης )
Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος »
(Από την ανέκδοτη συλλογή « ΕΛΥΜΝΙΑ – ΕΦΥΜΝΙΑ » )

Χαροποιήθηκα πριν κάποιο καιρό, ακούγοντας στο YOY TUBE μελλοποιημένα τραγούδια του Οδυσσέα Ελύτη…
« Η Παναγιά τα πέλαγα κρατούσε στην ποδιά της,
Τη Σίκινο, την Αμοργό και τ’ άλλα τα παιδιά της…»,
παρατηρώντας, πως τα φωτογραφικά εφέ που προβάλλονταν ( με τους στίχους ), δεν ήταν ούτε απ’ την Σίκινο, ούτε απ’ την Αμοργό…αλλά ήταν πλάνα εδώ, του δικού μας Ευβοϊκού…παρμένα σε κάτοψη απ’ τον « Καρακόλιθο », πλάϊ της « Ποσειδώνιας » Μονής Γαλατάκη…
Είναι φορές, π’ αναλογιζόμαστε εμείς οι βορειοευβοιώτες Ελύμνιοι, διαβάζοντας τον Ελύτη, πως…
« Τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Δία », μεταφέρονται εύστοχα…« (σ)τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Λίχα », εδώ, στα δικά μας του Κηναίου ακρωτηρίου Λιχαδονήσια !...
Ο Ποσειδώνας κι΄ο ‘Αη Νικόλας ο « Γαλατάκης » - η Νηρηίδα Γαλάτεια και τ΄όμορφο βοσκαρούδι ο ‘Ακης, ( Γαλάτεια + Άκης = Γαλατάκης ) αλλά κι΄οι Αιγές ( πυρώδες μετέωρο βλέπει ο Αριστοτέλης - να κι΄ο μετεωρίτης του βόρειου Ευβοϊκού, ο πρόσφατα ανακαλυφθείς ), συμπιλήματα όλα τούτα μυθιστορικών εννοιών, γεγονότων, συσχετισμών και σημερινών ερευνών, που διετηρήθησαν ανθεκτικά ως τις μέρες μας και που μπαίνουν σταδιακά από ανοιχτόμυαλους επιστήμονες στο δρόμο της τεκμηρίωσης ...
Παρασημαντικά εκστασιαζόμαστε στης Λυκόσουρας το λυκόφως – του υψηκάρινου Παρνασσού – θωρώντας τον Δευκαλίωνα ( τον έλληνα Νώε ) και την γυναίκα του Πύρρα…να ρίχνουνε πίσω τους (εδώ προς την Εύβοια)…λάας (λιθάρια) που γινόνταν ανθρώποι.
Αισθηματικά ατενίζουμε προς το ‘Ασέληνον - διπλανό όρος της Γκιώνας, θωρώντας σ’ ένα πούπουλο ύπνου τον Ενδυμίωνα, πανευτυχή και μακάριο στις θωπείες της νεαρής - « πριονισμένης από νοσταλγία » όμορφης Σεληνούλας…

Κι’ από το διπλανό…( σαν όπως φαινομενικά ο Βεζούβιος ), των αρχαίων Λαφύστιον - ηφαίστιον όρος, να εκτοξεύεται λά - βα και να επουλώνει το βαθύ και μακρύ ρήγμα της Αταλάντης…

ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ… ΕΡΩΤΙΚΑ

ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ… ΕΡΩΤΙΚΑ
Ακρογιάλια… ερωτικά ανθογιάλια

Ιστορία ανθρώπινη και εκ των πραγμάτων δύσκαμπτη, που το ένα άκρο των γεγονότων της βρίσκεται στον Ελλήσποντο και την Πόλη, ενώ το άλλο στον Εύριπο της μητροπολιτικής Ελλάδας.
Κεντρικό πρόσωπο του δρώμενου είναι η Μαριγώ ή Μαρίκα Πεσκετζή-Σπασέλα, με την πληγωμένη της ερωτική ζωή και ύπαρξη κατά τη στιγμή που πήρε ν’ ανθίζει ο βίος της εκεί στα – όντως ανθογιάλια της Λαψινής της Πατρίδας – του Ελλησπόντου εύμορφα ακρογιάλια.

Λαμψινή μου Πατρίδα ΙΙ

Λαμψινή μου Πατρίδα ΙΙ

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ: Κεντρικό πρόσωπο είναι η Μικρασιάτισσα γιαγιά Ερμιόνη, που νια το ’22 άφησε τον γενέθλιο τόπο και αθέλητά της βρέθηκε στην Παλαιά Ελλάδα, όπου με μύριες δυσκολίες και βάσανα αμέτρητα έστησε το σπιτικό της, μα για δεκαετίες πολλές στα βάθητα του είναι της κρατούσε φυλαγμένα κάποια μυστικά, τα οποία πολύ την ταλανίζαν. Κάποια στιγμή, σχεδόν 50 χρόνια μετά, το

Λαμψινή μου Πατρίδα [Ι]

Λαμψινή μου Πατρίδα [Ι]


Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ: Όλο λάμψη, ομορφιά, χάρη και δημιουργία ήταν η λευκόθωρη κι ολόλαμπρη Ιωνική των Ελλήνων πατρίδα πριν το οριστικό και ανεπίστρεπτο μακέλεμα της θείας της όψης εκείνον τον αιματοβαμμένο μήνα του Εισοσιδυό, κατά τον οποίο μάζεψε τις θρυμματισμένες της φτερούγες κι έφυγε του μάκρου, αναζητώντας καταφύγιο, θαλπωρή κι απαντοχή αντίπερα, μακριά από της πυράς την

Στην αγκαλιά του Ευρίπου

Στην αγκαλιά του Ευρίπου

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ: Η αρχική εγκατάσταση των Λαμψακινών προσφύγων στη νέα πατρίδα και οι προσπάθειές τους να ανταπεξέλθουν στα νέα δεδομένα. Συχνές οι αναφορές – ιστορικές, μυθολογικές και φανταστικές – στην Ιωνική των Ελλήνων πατρίδα. Αυτό το πέρασμα από τον κόσμο του ονείρου σ’ αυτόν της πραγματικότητας γίνεται σε ένα κατά το δυνατό αχρπλαίσιο, έτσι όπως αυτό υπέφωσκε στις ψυχές

Ανέστιοι και πλάνητες

ΠΡΑΞΗ 2η                    Ανέστιοι και πλάνητες 

   

ΠΡΟΣΩΠΑ: Αφηγητής

Αφηγητής: (Ο αφηγητής πιάνει ένα κορμοκάθισμα, που βρίσκεται στο μπροστινό άκρο της σκηνής, απλώνει περιστρεφόμενη τη ματιά του αργά αργά, στέκεται για λίγο στο μακρύ βάθος του χώρου και βλέπει τους χειμάρρους των δεινών, που γεύτηκαν οι ξεριζωμένοι τόσο από τη σπάθη και το γιαταγάνι του Τούρκου εξολοθρευτή, όσο και κατά το ξεμπαρκάρισμά τους στη μητέρα Ελλάδα, που ενόχληση άγρια σε ορισμένους ντόπιους προξένησε, ενώ στους πολλούς τον οίκτο, τη συμπόνια, την αλληλεγγύη τους και τη συμπαράστασή τους εγέννησε. 

Δεσποινίς... Δεσποινίς..., λυπηθήκαμε εμείς πολύ για σας τω όντι...

1 Δεσποινίς... Δεσποινίς..., λυπηθήκαμε εμείς πολύ για σας τω όντι... Ήταν η σχολική περίοδος 1993-1994, που ως Σχολικός Συνεταιρισμός ΤΑ ΣΥΝΕΤΑΙΡΑΚΙΑ του Δημοτικού Σχολείου της Νέας Λαμψάκου, συνεχίζοντας μια πολυετή και πολύπλευρη (συνεταιριστική, περιβαλλοντική και πολιτιστική δράση) πήραμε να προετοιμάζουμε ένα πολυσύνθετο αφιέρωμα στον «μαέστρο του λόγου [και κορυφαίο των Ελληνικών Γραμμάτων] Γιάννη Σκαρίμπα»1.

Πώς αλλάζει τ’ όνειρο

Πώς αλλάζει τ’ όνειρο

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ: Πρόκειται για ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο σχετικά με τα γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής και τον ξεριζωμό του ελληνισμού από τις πατρογονικές του εστίες στην Ιωνία Γη, τη Θράκη και τον Πόντο, το οποίο συντάχθηκε για να παρουσιαστεί – στα πλαίσια των εκδηλώσεων Προσφυγικής Μνήμης στη Νέα Λάμψακο Ευβοίας – κατά τα ογδοντάχρονα από τη θλιβερή επέτειο του Εικοσιδυό.

Πώς αλλάζει τ’ όνειρο!…

Πώς αλλάζει τ’ όνειρο!…

Τέσσερα θεατρικά δρώμενα με θέμα τους Μικρασιάτες Πρόσφυγες

Π ρ ό λ ο γ ο ς

Το Πώς αλλάζει το όνειρο!… αποτελεί μία συλλογή από τέσσερα θεατρικά δρώμενα, τα οποία κυκλοφορούν υπό τον γενικό τίτλο του ομώνυμου και πρώτου εξ αυτών, που ως θέμα του έχει τις όμορφες στιγμές στη λάμπουσα γη της Ιωνίας, με τα όνειρα για το μέλλον τους που καθημερινώς έπλεκαν οι γηγενείς Έλληνες κάτοικοί της, αλλά και τον απρόσμενο ξεριζωμό τους από τη γλυκιά τους πατρίδα τον Μαύρο Σεπτέμβρη του Εικοσιδυό.