Κάλαντα Χριστουγέννων Αρτάκης (Κυζίκου) Μικράς Ασίας

<iframe width="360" height="215" src="https://www.youtube.com/embed/6LMbwYw1C2w?si=Gzh4TwX_Pk58beJw" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" referrerpolicy="strict-origin-when-cross-origin" allowfullscreen></iframe>

<pre>Κάλαντα Χριστουγέννων Αρτάκης (Κυζίκου) Μικράς Ασίας

Καλήν εσπέραν άρχοντες
άν είναι ορισμός σας
Χριστού τή Θεία γέννηση
νά πώ στ’ αρχοντικό σας

Χριστός γεννάται σήμερον
έν Βηθλεέμ τή πόλη
οί ουρανοί αγάλλονται
χαίρει ή κτήσις όλη

Έν τώ σπηλαίω τίκτεται
έν φάτνη τών αλόγων
ό βασιλεύς τών ουρανών
καί ποιητής τών όλων

Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι
τό δόξα έν υψίστοις
καί τούτον άξιον εστί
ή τών ποιμένων πίστις

Έκ τής Περσίας έρχονται
τρείς μάγοι μέ τά δώρα
άστρο λαμπρό τούς οδηγεί
χωρίς νά λείψει ώρα

Φτάσαντες είς Ιερουσαλήμ
μέ πόθο ερωτώσι
πού εγεννήθη ό Χριστός
νά πάν’ νά τόν ευρώσι

Διά Χριστόν ώς ήκουσε
ό βασιλεύς Ηρώδης
αμέσως εταράχτηκε
κι έγινε θηριώδης

Ότι πολλά φοβήθηκε
διά τή βασιλεία
μή τού τήν πάρει ό Χριστός
καί χάσει τήν αξία

Κράζει τούς μάγους καί ρωτά
πού ό Χριστός γεννάται
είς Βηθλεέμ ηξεύρωμεν
ώς ή Γραφή διηγάται

Τούς είπε νά υπάγουσι
καί όπου τόν ευρώσι
νά τόνε προσκυνήσωσι
νά πάν’ νά τού ειπώσι


Πώς θά υπάγει καί αυτός
γιά νά τόν προσκυνήσει
μέ δόλο ό μισάθεος
γιά νά τόν αφανίσει

Βγαίνουν οί Μάγοι τρέχουσι
καί τόν αστέρα βλέπουν
φώς θεϊκό κατήρχετο
καί μέ χαρά προστρέχουν

Γονατιστοί τόν προσκυνούν
καί δώρα τού χαρίζουν
σμύρνα χρυσούν καί λίβανο
θεό τόν εφημίζουν

Αφού τόν επροσκύνησαν
ευθύς πάλι μισεύουν
καί τόν Ηρώδη μελετούν
νά πάνε γιά νά εύρουν

Πλήν Άγγελος έξ ουρανού
ούτος τούς εμποδίζει
άλλην οδό νά πορευτούν
αυτός τούς διορίζει

Καί πάλι άλλος Άγγελος
τόν Ιωσήφ προστάζει
είς Αίγυπτο νά μεταβεί
καί εκεί νά ησυχάζει

Νά πάρει καί τήν Μαριάμ
ομού μέ τόν υϊό της
γιατί ό Ηρώδης τόν ζητεί
τόν τόκο τόν δικό της

Μή βλέποντας ό βασιλιάς
τούς μάγους νά γυρίζουν
είς Βηθλεέμ επρόσταξε
παιδί νά μήν αφήσουν

Όσα παιδιά εύρωσι
δύο χρονών καί κάτω
ευθύς νά τά περάσωσι
απ’ τά φρικτά σπαθιά των

Χιλιάδες δεκατέσσερεις
σφάζουν σέ μιά ημέρα
θρήνο κλαυθμό καί οδυρμό
είχε κάθε μητέρα

Καί εκπληρώθην τό ρηθέν
Προφήτου Ησαΐου
μετά τών άλλων προφητών
καί τού Ιερεμίου

Εδώ πού καλαντήσαμε
πέτρα νά μή ραγίσει
κι ό νοικοκύρης τού σπιτιού
χίλια χρόνια νά ζήσει<pre>

Το λεωφορείο "Άγιος Νικόλαος"

Δημήτρης Σγούρος

 ·

ΣΤΑ ΠΈΤΡΙΝΑ σοκάκια του Αυλωναρίου, εκεί που ο αέρας μυρίζει γη και ιστορία, το όνομα του Νικόλα Παπαγεωργίου, του αγαπημένου «Κολιομπαγιώτα», παραμένει χαραγμένο σαν παλιό, καλό σημάδι. Γεννημένος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κουβαλούσε μέσα του τη σπίθα μιας Ελλάδας που ήθελε να προκόψει.

Μόλις 12 χρονών παιδί, άφησε την ασφάλεια του χωριού για τη μεγάλη περιπέτεια της Αθήνας. Εκεί, ανάμεσα στις μηχανές, τα γρανάζια και τα λάδια των συνεργείων, έμαθε την τέχνη που θα γινόταν το πεπρωμένο του, το αυτοκίνητο. Όμως η καρδιά του παρέμενε δεμένη με το χωριό. Μετά τη στρατιωτική του θητεία, η επιστροφή στο Αυλωνάρι δεν ήταν μια απόφαση, ήταν ανάγκη.

Το 1935, η ζωή του γλύκανε. Παντρεύτηκε την Τριανταφυλλιά Κωνσταντίνου, την όμορφη κόρη του μαστρο-Δημήτρη του τσαγκάρη, και μαζί ξεκίνησαν να χτίζουν το

Τα Χριστούγεννα στη Στενή Ευβοίας και στη γύρω περιοχή, στα παλιά χρόνια της αθωότητας και της νοσταλγίας.

Γιάννης Γιαννούκος

Απ΄ τις παραμονές αρχίζουν οι προετοιμασίες για την καθαριότητα και τον στολισμό του σπιτιού.

Απ΄ τη Χαλκίδα καταφθάνουν τα «Γυμνασιόπαιδα» αλλά και πολλοί ξενιτεμένοι σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας.

Σφαζόταν το γουρούνι κάθε οικογένειας. Επειδή όμως η δουλειά αυτή είχε αρκετή δυσκολία βοηθούσε ο ένας τον άλλον, αλλά μαζεύονταν γύρω και πολλοί περίεργοι για να παρακολουθήσουν και να δώσουν και συμβουλές για το πώς πρέπει να γίνει το σφάξιμο.

Όπου ακούγονταν τα διαπεραστικά μουγκρητά απ΄. τα σφαζόμενα γουρούνια, έτρεχαν και τα παιδιά για να πάρουν τη φούσκα του γουρουνιού (την κατουρήθρα) να την καθαρίσουν και να την κάνουν μπαλόνι για τα παιχνίδια τους.

ΚΑΛΑΝΤΑ ΚΑΨΑΛΩΝ ΣΤΥΡΩΝ

ΚΑΛΑΝΤΑ ΚΑΨΑΛΩΝ ΣΤΥΡΩΝ

Χριστούγεννα πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του Χρόνου για βγείτε, δείτε, μάθετε που ο Χριστός γεννιέται γεννιέται κι’ αναθρέφεται με μέλι και με γάλα το μέλι τρων οι άρχοντες το γάλα οι αφεντάδες και το μελισσοχόρταρο το τρώνε οι κυράδες. Ανοίχτε τα σεντούκια σας τα κατακλειδωμένα και δώστε μας τον κόπο μας απ’ το χρυσό πουγγί σας. Αν είστε από τους πλούσιους φλουριά μη τα λυπάστε, αν είστε από τους δεύτερους τάλλαρα και δραχμίτσες κι’ αν είστε απ’ τους πεντάφτωχους ένα ζευγάρι κότες και σας καληνυχτίζουμε πέστε να κοιμηθείτε ολίγον ύπνον πάρετε και ευθύς να σηκωθείτε στην εκκλησιά να τρέξετε μ’ όλη την προθυμία και του Χριστού ν’ ακούσετε την Θεία λειτουργία. Και του Χρόνου και εις έτη πολλά.

(Χ. Μητραπέτρου Ιστορικά και Λαογραφικά της Καρυστίας -1990- σελ 129- 130).

Όταν τα παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα δεν έμεναν ευχαριστημένα από το νοικοκύρη, ή όταν δεν τους άνοιγαν την πόρτα, τα λόγια ήταν σκωπτικά: Αφέντη μου, στην κάπα σου χίλιες χιλιάδες

μέρες, άλλες γεννούν, άλλες κλωσούν, άλλες αυγά μαζώνουν…”

Η ανάγκη για επιβίωση ήταν πιο δυνατή από τον φόβο.

Δημήτρης Σγούρος

ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ του δρόμου, εκεί που οι ταμπέλες γράφουν Αχλαδερή, Μονόδρι, Βρύση, η ιστορία μοιάζει να έχει παγώσει σε μια αιώνια αναμονή. Είναι οι εργάτες του λιγνιτωρυχείου Αλιβερίου, φιγούρες σκαμμένες από την ίδια τη γη που δάμαζαν, που στέκονται ακόμα εκεί, στη νοητή γραμμή της επιστροφής. Με το βλέμμα καρφωμένο στο βάθος του ορίζοντα, περιμένουν τα φορτηγά-καμιόνια, εκείνα τα βαριά οχήματα που θα τους μεταφέρουν πίσω στη ζωή, πίσω στη ζεστασιά ενός σπιτικού που τους καρτερά.

Η βάρδια έχει τελειώσει, όμως το βάρος της δεν τους εγκαταλείπει. Κατάκοποι, με τα χέρια ροζιασμένα και τις πλάτες κυρτές από τον μόχθο, νοσταλγούν τη λύτρωση. Ένα πιάτο ζεστό φαγητό και λίγες ώρες ύπνου πριν το επόμενο προσκλητήριο. Τα πρόσωπά τους, όταν τα κοιτάς σήμερα στις παλιές φωτογραφίες, μοιάζουν με ήρωες από ασπρόμαυρο κινηματογράφο μιας Ελλάδας που δεν λύγισε. Είναι πρόσωπα γνωστά, δικά μας, που κουβαλούν πάνω τους μια ολόκληρη εποχή, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, τότε που η μοίρα της Εύβοιας γραφόταν με κάρβουνο και αλμύρα.

Στις γαλαρίες του Μπρινιά, εκεί που το φως του ήλιου δεν έφτανε ποτέ, ο Μήτσος,

Όταν η Κύμη ήταν το πρώτο “εργαστήριο λιγνίτη” της Ελλάδας

Όταν η Κύμη ήταν το πρώτο “εργαστήριο λιγνίτη” της Ελλάδας

Δημόσιο ανθρακωρυχείο, Βαυαροί μιναδόροι και η «σχολή» των Κυμαίων μεταλλωρύχων

Αν κοιτάξει κανείς σήμερα τους χάρτες της ελληνικής ενέργειας, το βλέμμα πάει αυθόρμητα στην Πτολεμαΐδα, τη Μεγαλόπολη, ίσως στο Αλιβέρι. Σπάνια όμως ακούγεται το όνομα της Κύμης. Κι όμως, αν ενώσουμε όσα έχουν γράψει ο Μιχάλης Ποντίκης και άλλοι τοπικοί ερευνητές με τη νεότερη ελληνική και ευρωπαϊκή βιβλιογραφία, η εικόνα αλλάζει ριζικά: η Κύμη βγαίνει στο προσκήνιο ως ένα από τα πρώτα «εργαστήρια» λιγνίτη του νεοελληνικού κράτους, με δημόσιο ανθρακωρυχείο, βαυαρούς

Νεόφυτος Επίσκοπος Ευβοίας προς Δημήτριο Χατζίσκο Νομάρχη Ευβοίας

Ο Νεόφυτος Επίσκοπος Ευβοίας ζητά απο τον Δημήτριο Χατζίσκο Νομάρχη Ευβοίας η Μονή Κλοβάνου να μην αλλάξει δήμο.

Διοκλῆς ὁ Καρύστιος

Διοκλῆς ὁ Καρύστιος

Τό Ἔργο καί ἡ Συμβολή του στήν Ἀρχαία Ἑλληνική Ἰατρική

Ἡ παροῦσα ἐργασία ἀποσκοπεῖ στό νά μᾶς συστήσει καί νά μᾶς γνωρίσει μία σημαντική, ἀλλά καί ἀγνοημένη ἀπό τήν ἑλληνόφωνη, κυρίως, βιβλιογραφία, μορφή τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς ἰατρικῆς, τόν Διοκλῆ τόν Καρύστιο.

Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή παρέχεται ἡ δυνατότητα μιᾶς ἐμπεριστατωμένης γνώσης τοῦ εὐρύτατου

Όταν συνάντησα το Νίκο Τσιφόρο!.. »

 Όταν συνάντησα το Νίκο Τσιφόρο!.. »           

                         ( Χριστουγεννιάτικο Διήγημα  )

                Διασκευάζει  ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος » 

                           « Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα »

                                     Πριν ξεκινήσουμε...

Όταν ο Καζαντζάκης « συνάντησε » τον Νίτσε στην Παριζιάνικη Βιβλιοθήκη της Αγίας Γενεβιέβης ( με τη μεσολάβηση κάποιας φοιτήτριας )...δεν ήξερε τίποτα-μα τίποτα γι΄αυτόν!.. Ήταν που το μοιραίο βιβλίο του « Ζαρατούστρα »...τους γνώρισε!..

Όταν στα εφηβικά-μαθητικά μου χρόνια « συνάντησα » ( με τη μεσολάβηση του μεγάλου μου αδελφού ) το Νίκο Τσιφόρο...δεν ήξερα τίποτα-μα τίποτα γι΄αυτόν!..Ήταν που οι βδομαδιάτικες του τότε « Ρομάντζου » - « Ιστορίες που γράφει η ζωή » - με φέραν σε πρώτη γνωριμία μαζί του!..

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ

Το «ΡΟΠΤΡΟ» χτυπά και πάλι την πόρτα της σκέψης μας, φέρνοντας το 76ο τεύχος του. Το πιο εκλεκτό δώρο για τις φετινές γιορτές. Ανοίξτε την πόρτα στον πολιτισμό, τη γνώση και την αισθητική. Διαβάστε το. Αγαπήστε το. Διαδώστε το

Δημήτρης Σγούρος

Υπάρχω και ζώ

  

Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου πραγματοποιήθηκε σήμερα η Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του Vocal lab

στον πολύ ωραίο χώρο του Υπάρχω και ζω στο συμπεριληπτικό καφενείο, το σπίτι πολύωρης απασχόλησης για παιδιά με αυτισμό και αναπηρία.Μια πολύ ωραία εκδήλωση η οποιά μακάρι να βρει μιμητές.

Παραδόσεις (Λαϊκές αφηγήσεις)

Παραδόσεις (Λαϊκές αφηγήσεις)

Οποιον άνθρωπον τον ''ρουφήξει''ο βρυκόλακας πρέπει να τον ποτίσουν νερό με στάχτυ απο σάβανο όπως ανωτέρω έχομεν αναφέρει, αλλοιώς αργοπεθαίνει, χωρίς οι γιατροί να του βρίσκουν καμμιά αρρώστεια. Προσέχουν επίσης να μη μαγαριστούν απο σάλια βρυκόλακος. Λένε πως μπαίνει στα σπίτια και τρώει τα κρεμμύδια, το βούτυρο και ιδίως τα γλυκά μέλι κλπ. Όπου ισχυρίχονται ότι βρίσκουν νυχιές ματωμένες δηλ. Τα χαρακτηριστικά ίχνη που αφήνει.

Λ. Α. αρ. 2042, σελ. 55, Αναστ. Δ. Βλάχου, Βαρελαίοι Μαρμαρίου Ευβοίας, 1953

ΙΦΙΓΕΝΕΙΕΣ

Η Κυριακή 4 Ιανουαρίου έχει κλείσει .Απομένει το Σάββατο 3 Ιανουαρίου για όσους φίλους επιθυμούν να είναι στην μεγάλη μας παρέα .

ΜΝΗΜΕΙΑΚΑ ΚΑΙ ΕΛΥΜΝΙΑ ( 4 )

ΜΝΗΜΕΙΑΚΑ ΚΑΙ ΕΛΥΜΝΙΑ ( 4 )

Προτομή ΑΓΓΕΛΗ ΓΩΒΙΟΥ

Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος »

Προλογικό

Ένα μικρό έντεχνο οδοιπορικό στα Δημόσια Μνημεία της Πρωτευούσης του Δήμου μας Λίμνης, με συνοπτικά στοιχεία του κάθε Μνημείου...με συνοπτικά « στοιχεία ταυτότητος » του δημιουργού-καλλιτέχνη κι΄από μια ιστορία που διαφορότροπα κάθε φορά, συνδέεται με το καλλιτέχνημα, ή το Μνημείο.

« Η Λίμνη που σε γέννησε στο σπίτι της Μαρίας / ήθελε να ΄σαι μάρμαρο στη μέση της Πλατείας!

Χάνια Αυλωναρίου 1935.Γράφει ο Δημήτρης Σγούρος

Ο ΑΈΡΑΣ ΣΤΑ Χάνια εκείνη την ημέρα του 1935 μύριζε χώμα ποτισμένο από τις πρωινές δροσιές και καπνό από το τζάκι που άναβε νωρίς ο μπάρμπα-Βασίλης στο καπηλειό. Το καπηλειό, αυτό το χαμηλό, λιθόκτιστο κτίσμα αριστερά, δεν ήταν απλά ένα μαγαζί. Ήταν η καρδιά του οικισμού, το σημείο μηδέν, όπου οι κουβέντες, τα νέα και το βαρελίσιο κρασί έρρεαν εξίσου ελεύθερα. Η κατοικία του Βασίλη και της κυράς του, στέρεα και λιτή, έβλεπε τον κόσμο να περνά από τον χωματόδρομο, που δεξιά άνοιγε τη φλέβα του προς το Αυλωνάρι. Ο χωματόδρομος, πλατύς και γαλήνιος, απλωνόταν σαν μια καφέ κορδέλα κάτω από τον δυνατό ήλιο. Εκείνη τη στιγμή, η ηρεμία του διαταράχτηκε μόνο από τον ρυθμικό βηματισμό της γυναίκας με το άλογο. Ήταν μια φιγούρα καθημερινή, αλλά ταυτόχρονα αρχοντική μέσα στην απλότητά της. Κρατούσε τα χαλινάρια με σιγουριά, ενώ το κοπάδι με τα πρόβατα την ακολουθούσε υπάκουα, με τα κουδούνια να δημιουργούν μια γλυκιά, μονότονη μελωδία, τον ήχο της υπαίθρου. Αυτή η γυναίκα, με το βλέμμα στραμμένο στον ορίζοντα, απολάμβανε την ησυχία που τόσο σπάνια έβρισκε κανείς στις μέρες των πόλεων, αλλά τόσο απλόχερα δινόταν εδώ, στο χωριό. Όμως ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο σπάει τη μονοτονία της καθημερινότητας. Το κοπάδι αρχίζει να κάνει κύκλους γύρω από το αυτοκίνητο. Η σκηνή άκρως σουρεαλιστική. Ο θόρυβος της προόδου, σιωπηλός και ακίνητος, περιστοιχισμένος από τη ζεστή, μαλλιαρή, αργή ζωή του κάμπου. Ήταν σαν τα πρόβατα, με την αρχαία σοφία τους, να εξετάζουν το μέλλον, να το περιτριγυρίζουν με αφέλεια και περιέργεια, να προσπαθούν να καταλάβουν το νόημα αυτού του αλλόκοτου, ατσάλινου επισκέπτη που μια μέρα θα άλλαζε για πάντα τους ρυθμούς του κόσμου. Η γυναίκα χαμογέλασε ελαφρά. Άφησε το κοπάδι της να χορτάσει την περιέργειά του. Στα δεξιά, φρέσκια, με τη μυρωδιά του ασβέστη ακόμα έντονη, στέκεται η νεοκτιστη κατοικία του Παναγιώτη Τσαγκάρη. Ήταν το σπίτι του γάμου, χτισμένο με όνειρα και θυσίες. Ο Παναγιώτης είχε παντρευτεί το 1920 την Χρυσαυγή Παπαγεωργίου, μια ένωση που γέμισε τον οικισμό με ελπίδα. Όμως, η Ελλάδα ήταν μικρή για τα μεγάλα όνειρά του. Το σπίτι, πριν προλάβει να ζεσταθεί, ήταν ήδη το σύμβολο μιας επερχόμενης απουσίας. Ο Παναγιώτης είχε πάρει την μεγάλη απόφαση. Ο δρόμος που ξεκινούσε από τη διασταύρωση θα οδηγούσε σύντομα σε έναν άλλον, πέρα από τον ωκεανό, στο Μπούφαλο της Αμερικής. Το σπίτι χτίστηκε για να περιμένει, χτίστηκε για την επιστροφή. Τα Χάνια Αυλωναρίου το 1935 ήταν αυτό ακριβώς. Η αθώα, αργή ζωή του χθες, που συναντούσε την αβέβαιη, γρήγορη υπόσχεση του αύριο, όλα κάτω από τον ήλιο που ζέσταινε εξίσου τον χωματόδρομο, τα πρόβατα, και τα θεμέλια του σπιτιού που χτίστηκε για να περιμένει τον ξενιτεμένο...