ΠΕΛΑΓΙΑ ΚΟΡΗ
Κόρη , πελαγία κόρη
Κόρη , πελαγία κόρη
που 'βγες πίσω από τα όρη
κι έντυσες με οίκους άτια
του 'λλησπόντου τα παλάτια.
Πιτυούσα ήσουν πρώτα
στου πορθμού σιμά την πόρτα
μα σε κέρδισε με χάρη
Των Βερβύκων η τρανή
ρήγισσα βασιλοκόρη
που σε στόλισε με άνθη
και σε έσωσ' απ' τον Άδη.
Των Βερβύκων η Λαμψάκη
μα των Φωκαέων μάτι
που τους έδωσε με χάρη
να σηκώσουνε κοντάρι.
Πήρες φήμη τότε πρώτη
μ' ιερά, σπίτια, παλάτι
και του Πρίαπου το... μάτι
των αμπέλων σου προστάτη!...
************
Ήταν μέρες φεγγερές
πλούσιες και ιερές,
του Μητρόδωρου κοιτίδα
και του πνεύματος πατρίδα.
«Είν' στο σύμπαν κόσμοι κι άλλοι»
εμηνούσε το 'ξυπνο κεφάλι
και «σκοπό της η ανθρωπότη
με γαλήνη, ευδαιμονία, τη φυγή από τα σκότη!»
Έπλασες κι άλλα παιδιά σου
που φωτίσαν τη θωριά σου
και υψώσαν τ' όνομά σου
για αιώνες ύστερά σου!
Ως ο Εις με τη σοφία
που 'πε για ήλιο και σελάνα,
που κυλιούνται στα ουράνια,
πως: «Είν' λίθινα κι εκείνα!»
Κι εσύ ως φιλόστοργη Μητέρα
με βωμούς σε «Νουν» κι «Αλήθεια»
και γιορτές μες στα σχολεία
τίμησες του Αναξαγόρα την υπέρτατη σοφία.
******
Λάμψακε , πανώρια κόρη
του πελάου συ βαπόρι
και με παλικάρια ώρια, πρώτα
ξακουστά ως τον Ευρώτα.
Κι ως προστάτη και καμάρι
των αμπέλων παραστάτη
της ευφορίας επιστάτη
τ' Αϊ- Τρύφωνα τη χάρη.
Τ' Αϊ-Παρθένη το τιμόνι
που 'χει μύρα φορτωμένη
την ψυχή και την καρδιά
με ουράνια δροσιά.
Ήσουν πλούσια, κόρη ωραία
με κρασί και με παρέα
στην προβλήτα, στην πλατεία
στο ουζάδικο της Ρέα.
Το πρωί παίρν' τα σοκάκια
κι εσκαρώνανε στιχάκια
τα αγόρια - μια σημαία -
που 'φερναν του Οδυσσέα.
Και τραβούσαν στις νταλιάνες
και τις κρήνες τις ουράνιες
που κερνούσαν τους διαβάτες
σα δερνόντανε στις στράτες.
Είχες μύρα κι είχες άνθια
που 'ντυναν σπίτια παλάτια
με αυλές, με περιβόλια
με πολύκαρπα αμπέλια.
*****
Και λαμπρότατα ήταν όλα
ώσπου πλάκωσεν η μπόρα
κι ήρθανε τα πάνω κάτω
απ' τον κύρη του θανάτου.
Τέτοιος πόνος, τέτοιο δάκρυ
αχ, να έκαμε στην άκρη!
Ήταν θρήνος για τον Άρη
θάνατος για το φεγγάρι!...
Τι φυγή και τι θανή
εμαυρόντυσε τη γη
π' άστραφτε από χαρά
κι 'χε ουράνια θωριά!
Πήραν δρόμους, πήραν στράτες
με βιος θρήνους και παράτες
γι' άλλα μέρη γι' άλλη γης
με τ' αστέρια καταγής!
*****
Φύγαν μήνες, φύγαν χρόνια
και με θλίψη, καταφρόνια
κίνησαν για το στενό
του Ευρίπου το γοργό.
Χτίσαν σπίτια, μαγαζιά
φτιάξανε κι εκκλησιά
με ουζάκια και με όπα
φέραν τη ζωή μια βόλτα.
Στήσανε και φαμελιές
κόσμημα στις γειτονιές
της πατρίδας τους της νέας
που εστάθηκε γονέας!
Πήρες φήμη, νέα κόρη
έγινες τρανή ως τα όρη!
Νέα Λάμψακε ωραία
του Ευρίπου ροδοθέα!
Κώστας Μπαϊρακτάρης
Αύγουστος 2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου