ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΜΕΡΤΖΗΣ

      Ένας Χαλκιδόψυχος πατριδολάτρης

Γράφει ο Θανάσης Κούτος

‘Ιερή σκιά’ πλέον ένας ‘μέγας Χαλκιδεύς’, όπως ο ίδιος συνήθιζε να τιτλογραφεί σπουδαίες προσωπικότητες της κοινωνικής, πολιτιστικής και αθλητικής ζωής του τόπου, ο Δημήτρης Δεμερτζής, σ’ όσους ανεγνώρισε το μέγιστο της προσφοράς τους, σε τούτη την πόλη, που μαζί με τον πάλαι ποτέ κραταιό Ολυμπιακό Χαλκίδος ήταν οι μεγάλες αγάπες της ζωής του.

Λίγες μέρες πριν πάρει την άγουσα προς την αιωνιότητα… ‘τούτη η πόλη… αυτή η ομάδα…’ με πάθος συγκλονιστικό γι’ αυτή την πόλη που υπεραγαπούσε και που στις μέρες μας την έβλεπε να συρρικνώνεται σ’ όλους τους τομείς, με τρόπο σπαρακτικό και βαθιά οδύνη περιγράφει…:

Η Χαλκίδα της ομορφιάς αλαργινή ανάμνηση

‘Ένας νέος κόσμος ‘εισβάλλει’ τότε, ανατρέποντας τις δεσπόζουσες που είχαν καθορίσει τα ανθρώπινα μέτρα της πόλης μας. Μοιραία η παράδοση της σε ότι την μίσησε, την λεηλάτησε, την ξεπούλησε, την εκπόρνευσε. Βάρβαροι σπάσανε τα αγάλματα της, τα γκρέμισαν. Και στα στενά στις συνοικίες της πόλης χάσκουν έρημα, ρημαγμένα. Αυτά που κάποτε προκαλούσαν ησυχία αλλά και καντάδες, γιασεμιά και γαρδένιες. Η Χαλκίδα, τόπος εκβαρβαρισμού, σε μια Ελλάδα αρχέγονης διδαχής του σεβασμού προς τους νεκρούς…

Ο ουρανός στερήθηκε ότι ήταν η μέγιστη του ευτυχία. Άδειος απλώνει την απεραντοσύνη του, με οδυνηρή απουσία ότι πιο υπέροχο χαίρονταν τα ανθρώπινα μάτια και η καρδιά, τα πουλιά να ‘γράφουν’ επάνω του το δοξαστικό της ζωής…

Πέρασαν πολλά χρόνια που το τελευταίο κιρκινέζι έφευγε απ’ την πόλη που μεταλλασσόταν σ’ εχθρική…’.

Και τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ που χαρακτηρίζει ‘λαογέννητο’ και όχι ‘πορφυρογέννητο’ που η ‘αφεντιά’ μου στο χιλιοσέλιδο ιστορικό αφιέρωμα στο τοπικό ποδόσφαιρο αποκαλεί, αφού ιχνηλατεί τις αστικές καταβολές των πρώτων πυρήνων της διοικητικής στήριξης του συλλόγου…

Έμπλεος συναισθημάτων γι’ αυτή την πόλη, γι’ αυτόν τον ποδοσφαιρικό σύλλογο, που όλοι τον γνωρίζουν σε Εύβοια και Βοιωτία και τον αποκαλούσαν… ‘ο γραμματικός’. Άπειρες οι ιστορίες που μου είχε διηγηθεί. Μεγάλος ο καημός του για τα σημερινά συντελούμενα. Θλίψη και αποτροπιασμός.

Ένας υπέροχος άνθρωπος, μοναδικός στο είδος του, να εξιστορεί, να καταγράφει, μ’ ένα λόγο απίστευτης γλωσσικής ομορφιάς, περίτεχνο! Μια ωδή στη γλώσσα που μάγευε! Χειριστικό προτέρημα, ιδιαίτερης δεξιότητας που απέδιδε εκπληκτικά στον γραπτό λόγο… που προσπάθησα να μιμηθώ, αλλά παρέμεινα απλός αντιγραφεύς στο βιβλίο μου ‘Η ΜΝΗΜΗ δακρύζει’, διασώζοντας τουλάχιστον εδάφια και παραγράφους απαράμιλλης ομορφιάς του λόγου και της τέχνης.

Τίμιος και ξεκάθαρος στις πολιτικές πεποιθήσεις του τις οποίες ουδέποτε απέκρυψε ‘εξ αριστερών ορμώμενος’ και που ‘πλήρωσε’ με απειλές, εκβιασμούς απ’ το αστυνομικό κράτος και εξορίες απ’ τους στρατοκράτες της ‘Απριλιανής κοσμογονίας’ που με αφοβία και περιφρόνηση αντιμετώπισε όπως η Ιστορία καταγράφει τα γεγονότα της ‘αιμομικτικής συγχώνευσης’ του ’67.

Ένας πολίτης του κόσμου, με εκπληκτικές καταγραφές όπου κι αν βρέθηκε… Στα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη:

Στην Παταγονία, στις Άνδεις, στον Αμαζόνιο, στην Σιβηρία!

Πάμμεστος βίος..!

Και βέβαια:

ΒΙΟΣ ΒΙΟΥ ΔΕΟΜΕΝΟΣ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΒΙΟΣ (‘Η ζωή που φοβάται τη ζωή δεν είναι ζωή’)

-Μένανδρος-

Τεράστιο έργο αφήνει πίσω του. Δήμος και πολιτεία ας προστρέξουν…

Μια ‘κιβωτός γνώσης και μνήμης’ για μια Χαλκίδα της παράκρουσης και της υποκουλτούρας που παράγει αδράνεια, την απάθεια και την αφασία, στους έχοντες, στους κατέχοντες και τους απέχοντες γενικώς…

‘Αγαπώ την πόλη μου, δεν είναι κάτι αόριστο. Με τα νεφούρια του Ευρίπου, το ξημέρωμα από το Βαθροβούνι, το βασίλεμα του ήλιου στη ‘διχάλα’ του Χτυπά και πάνω απ’ όλα, τον αντίλαλο από το απέναντι στα κάποτε νυχτερινά μας βήματα στην παραλία της Χαλκίδας.’

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο  eviasports.gr/