ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΙΑΚΟΜΟΠΟΥΛΟΥ: “ΤΟ ΧΝΑΡΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΑ’’
Το χνάρι που δείχνει και μας το προσφέρει από τα βαθιά ο ποιητής ότι είναι του αστερία σίγουρα δεν είναι. Και δεν μας είναι ξένο. Ανήκει στην πόλη μας. Είναι αυτή τούτη η δική μας πόλη. Κάτω απ’ αυτό το πνεύμα των στίχων που αποτελούν και το μότο της συλλογής, ο ποιητής Δημ. Διακομόπουλος έχει την πρόθεση να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αναγνώστη του. Η πρόθεση αυτή
εκπτύσσεται από την προσπάθεια που κάνει να αποφύγει και σε συνέχεια ν’ απαγορεύσει τις όποιες αλλότριες παρεισφρύσεις στη ποίησή του.
Κι αυτό έχει τη δυνατότητα ο ποιητής αυτός να το επιτύχει. Γιατί διαθέτει και πείρα και ωριμότητα και λυρική ευαισθησία. Έχουμε την αίσθηση, μελετώντας το χνάρι του Αστερία. πως μια ολάκερη πολιτεία έρχεται να οικοδομηθεί μέσα μας με την ιστορία της, του αλλοτινούς ρεμβασμούς της, με την τωρινή της αγωνία για ύπαρξη και ζωή. Μέτοχοι αυτού του θαυμαστού ποιητικού λόγου ταυτιζόμαστε μ’ αυτή τη Μοίρα του ποιητή. Γινόμαστε κι εμείς ότι αυτός είναι που εξομολογούμενος μας λέει: “Είμαι το ακατανίκητο κλάμα του νηπίου / που στυλώθηκε μπροστά στο στιλβωμένο μέταλλο των πυραμίδων με τον κρυμμένο θησαυρό της δροσιάς. Είμαι η καταβρεγμένη άσφαλτος / που διέσωσε την παράδοση του παζαρέματος... Είμαι μια σελίδα από συναξάρι / μ’ ένα καρφιτσωμένο χαρτονόμισμα.”
Γ.ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΥ
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου