Τίτλος: «Άντε ρε βλαμμένο…». Αφήγημα.

Τίτλος: «Άντε ρε βλαμμένο…». Αφήγημα. Συγγραφέας: Δημήτρης Σγούρος. Σχήμα 17Χ21. Σελίδες 142. Εκδόσεις ΣΑΚΑΡΕΛΗ.  Παίζαμε και η γειτονιά της Βορνάς αναστέναζε. Και τα παιχνίδια μας, απλά και ωραία. Μια λαστιχένια ρόδα με ένα καλάμι, ένα χάρτινο κουτί με κουβαρίστρες που έμοιαζε αυτοκίνητο, ένα φύλλο χαρτί, που γινόταν βάρκα ή αεροπλάνο. Αλλά και μια σβούρα με ένα σπάγγο, ένα ξυλίγκι με μια τάβλα, μια σφεντόνα με μια πέτρα. 'Ενα κυνηγητό από τα κλεμμένα ρεβύθια του Μώγιαννη, ένα κρυφτό από τα μάτια της κυρίας 'Αννας, ένα τραγούδι από το Τσουκ Μποξ του Μπαρμπέρη, ένα γέλιο από τον θερινό κινηματογράφο του Τουλογιάννη, ένα χτυποκάρδι από το άναμα του πρώτου τσιγάρου. Αλλά και οι μυρωδιές από το γιασεμί και το αγιόκλημα, η γεύση από τα κλεμμένα τζάνερα και μούρα, η απόλαυση του παγωμένου μπάνιου στο ποτάμι, η αγωνία για τον Μικρό 'Ηρωα και τον Σπίθα. Τότε που η ζωή κυλούσε ήρεμα με αργούς ρυθμούς και δεν άλλαζε κάθε λίγο και λιγάκι. Που ο πόνος του φίλου ήταν και δικός σου πόνος, αλλά και η χαρά του χαρά σου. Που οι αυλές γέμιζαν φωνές και αντάρες, γέλια και κλάματα. Και τα σπίτια έμεναν ανοιχτά να καλοδέχονται τον κάθε ξένο… Σ’ ένα χωριό της Εύβοιας στη δεκαετία του 1960 ένα αγόρι αρχίζει τα πρώτα του βήματα. Με τα μάτια της ψυχής προσπαθεί να γνωρίσει τους ανθρώπους και να χτίσει σιγά και σταθερά με πρωτογενή υλικά το δικό του κόσμο. Μαζί με τους φίλους του ανακαλύπτει τα μυστικά της ζωής περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες της τρυφεράδας και της αθωότητας. Όλα αυτά σε μια σειρά εικόνες που όλοι έχομε βιώσει στα παιδικά μας χρόνια. Και σήμερα σιωπηλοί και αδιάφοροι, ανώνυμοι και ξένοι μεταξύ μας προσπαθούμε να τις ξαναφέρουμε στη θύμηση. Για να μπορέσει να γίνει το χτες των παιδικών μας χρόνων το γεφύρωμα της απόστασης που χωρίζει τον άνθρωπο από τον άνθρωπο