Δεσποινίς... Δεσποινίς..., λυπηθήκαμε εμείς πολύ για σας τω όντι...

1 Δεσποινίς... Δεσποινίς..., λυπηθήκαμε εμείς πολύ για σας τω όντι... Ήταν η σχολική περίοδος 1993-1994, που ως Σχολικός Συνεταιρισμός ΤΑ ΣΥΝΕΤΑΙΡΑΚΙΑ του Δημοτικού Σχολείου της Νέας Λαμψάκου, συνεχίζοντας μια πολυετή και πολύπλευρη (συνεταιριστική, περιβαλλοντική και πολιτιστική δράση) πήραμε να προετοιμάζουμε ένα πολυσύνθετο αφιέρωμα στον «μαέστρο του λόγου [και κορυφαίο των Ελληνικών Γραμμάτων] Γιάννη Σκαρίμπα»1.

Άλλωστε, ήταν το πρώτο εγχείρημα στη χώρα μας να μπει «ο μαιτρ του λόγου Γιάννης Σκαρίμπας» ορθόπλωρος στο Δημοτικό Σχολείο και μάλιστα με τέτοια πάνοπλη «Επίθεση δόξης»2, την οποία οι ευβοϊκές εφημερίδες και οι τοπικοί ραδιοσταθμοί δεόντως επρόβαλλαν. Ήταν μια πολιτιστική δράση, που ο σχεδιασμός της είχε ξεκινήσει πολύ πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, σταδιακά ξεδιπλωνόταν και οργανωνόταν στις όλες του λεπτομέρειες, έχοντας τη στήριξη και τη συνεργασία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου, την Κοινότητα της Νέας Λαμψάκου και τους Πολιτιστικούς Συλλόγους Αναξαγόρας και Φίλοι Γιάννη Σκαρίμπα, που πρόσφεραν σημαντικό εκθεσιακό υλικό, ο Πρόεδρος του Νίκος Χατζηγιάννης έκανε σύντομη ομιλία και η σύζυγός του Μαρία προέβη σε ανάγνωση κειμένων. Βέβαια, τον κύριο και πρωτεύοντα ρόλο στη δραστηριότητα είχαν οι μαθητές του Σχολείου, που βήμα το βήμα μυούνταν σε πτυχές του πολύκλωνου και ριγηλού σκαριμπικού κόσμου, εντρυφώντας στο έργο του συγγραφέα με το ιδιότυπο ύφος, το στιβαρό και πρωτοποριακό πνεύμα των γραφών του, προχωρώντας σε: αναγνώσεις ποιητικών και πεζών κειμένων του Γιάννη Σκαρίμπα, δραματοποίηση σκαριμπικών κειμένων, απόδοση μελοποιημένων από τον Σαράντη Κασσάρα ποιημάτων του Γιάννη Σκαρίμπα, παραγωγή εικαστικών συνθέσεων, έκθεση μέρους των περίφημων καραγκιοζοφιγούρων του Χαλκιδαιοαγιοευθυμιώτη δημιουργού κ. ο. κ. Στόχος ήταν η εκδήλωση να συμπέσει με τη δεκάχρονη επέτειο της του τιμώμενου συγγραφέα «φυγής έξω από τα όρια του κόσμου», την 21η Ιανουαρίου, αλλά εν τέλει πραγματοποιήθηκε το Σαββατόβραδο της 12ης Φεβρουαρίου 1994 στο Πνευματικό Κέντρο της Νέας Λαμψάκου, που για μήνες μας είχε παραχωρήσει για τις βραδινές μας πρόβες ο αοίδιμος Ιερέας της Λαμψινής προσφυγικής κοινότητας π. Κωνσταντίνος Ευριπίδης. Ανάμεσα στα παιδιά, που πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν τότε στο αφιέρωμα προς τον «μαέστρο των Ελληνικών Γραμμάτων Γιάννη Σκαρίμπα», υπήρξεκαι η Λίλα Κρόκου, που ήταν και η Δεσποινίς στο δραματοποιημένο 1 « Αφιέρωμα στον μαέστρο του λόγου Γιάννη Σκαρίμπα»: Ήταν ο γενικός τίτλος της εκδήλωσης του Σχολικού Συνεταιρισμού της Νέας Λαμψάκου.2 Ό,τι υπάρχει στα εισαγωγικά, είναι αντλημένο από τις γραφές του ύπατου των Ελληνικών Γραμμάτων Γιάννη Σκαρίμπα.
2ομώνυμο άσμα των Γιάννη Σκαρίμπα και Σαράντη Κασσάρα. Στο επί σκηνής δρώμενο η Δεσποινίς έστεκε στα βάθρα του ρίγους της και πέριξ της πέντε αλά Σκαρίμπα πιλοφόροι νιοι της έκαναν παντομικές κόνξες και χορούς για να τη φέρουν στα νερά τους, μα πού αυτή η ανέγγιχτη και ιδεατή Μις να ενδώσει στους Σταύρακες με των μαγκών τις ανά χείρας κρουόμενές τους χάντρες, που στην αντλημένη από το διαδίκτυο εικόνα βλέπουμε πως είναι: η Έλενα Δανέλη, η Γιώτα Παύλου, η Αλεξία Χατζημαργαρίτη (που μας προσέφερε το φωτογραφικό υλικό), η Τόνια Γιάνναλου και η Εύη Χατζημαργαρίτη. Και ήταν ωραία τότε! Και θα ήταν «παντοτινά ωραία!...» Μα… Μα ήρθε η στιγμή με της Ουλαλούμ την μπέρτα της νυχτός να τυλιχτεί η Δεσποινίς αυτή, να φύγει και να γενεί ένα (ως τα ουράνια εν απέραντο και…) πνιγηρό ΑΧ, ένα ΓΙΑΤΙ, εν…, πολλά, απειράριθμα ΑΧ και ΓΙΑΤΙ ατέρμονα, μύρια!... Μύρια… Γιατί να γίνει Φιγιέττα και Νινόν, νιες και εύμορφες και αυτές που έφυγαν κι έχουν στη σκαριμπική γραφή ραμμένο το στόμα τους με «μια σταυροβελονιά από μετάξι». Νιες, νιες κι αυτές με έννοιες πολλές στον βίο τους και βιος καλοσύνες ομπρός τους βαλμένες, μα… Μα, ξάφνου και η μια και η άλλη γίνηκαν σε χρόνους αλλοτινούς μια τους «κυρία της νύχτας πρώτη». Και το ’φερε η κακιά ώρα και η στιγμή η Λίλα Δεσποινίς να χάσει το νήμα της ζωής με την αγάπη της μπροστά, αυτή «από ακοντά» και με ταχύτητα γοργή, μεγάλη ώρες λίγες έπειτα κι ήταν πρωί της το φευγιό, που αλλού έλαμπε πολύ το αυγουστινό φεγγάρι, μα εδώ σβηστό, σβηστό… Πρώτα ο Γιάννης της σε μια της Ποντικού των Ταμυνών στροφή και μέρα του Αγιάννη Πρόδρομου γιορτή, που ο λαός τον λέει Αποκεφαλιστή, αλλά δεν είναι, καθώς ένας Μολώχ-Ηρώδης του πήρε την κεφαλή, όπως και του Γιάννη εφέτος την πνοή ένας Μολώχ της άσφαλτου θεός που ρίχνει παγίδες και αλύγιστα κορμιά... Ο Γιάννης, που παιδόπουλο ήταν κάποτε, όταν με τον θείο του τον Νίκο τον Καράπα (τον καλό μου φίλο και συγκάτοικο, που τον τρύγησε – τω όντι ωκύπους – η επάρατος στα εικοσιεννιά του τον Σεπτέμβρη του ’84) τον χαιρόμαστε να παίζει στην παρά την Λιανή Άμμο των – εκ μητρός – παππούδων του αυλή… Μα τώρα… Τώρα, πώς τα ’φερε η μοίρα η σκληρή ο Γιάννης και η Λίλα, που μια αγκαλιά και μια πνοή ήταν από την ώρα που γνωρίστηκαν ως την μπόρα της στροφής, που τους ψαλίδισε της νιότης τους το ωραίο ΦΩΣ και τους έπεμψε στου Άδη το παλάτι, πιασμένοι χέρι το χέρι και φτερά τινάζοντας για τ’ Ουρανού τα μάκρη!... Και τώρα πώς έφυγαν!… Πώς;… Και αχ!... Κι από εκεί, στ’ αψήλου και στων ασφόδελων τους κήπους του Παντός, θωρούν τα τρία τους πάνανθα (λισβά πια και με χαράκια στην καρδιά) ωραία τους παιδιά, που στέκουν ενεά στης Μάκριδος Ευβοίας τα πελάγη, έχοντας σκέπη τους τωρινή, παντοτινή τους δίχως πνοή, μελωδική φωνή