«Να γυρίσει κανείς στα πρωτινά, στα περασμένα να δαμάσει πρέπει τον βαθύ εαυτό του. Οι τύψεις
του να φτερουγίσουν σαν πουλιά σκιαγμένα στο στοιχειωμένο της αγάπης μεσονύχτι. . ». Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ Γνωριμία με τον τόπο μας και με την Ιστορία του και συνεπώς με την ύπαρξή του αυτό είναι από αιώνων το Μέγιστο Μάθημα. Ιδιαίτερα δια ημάς αυτούς.. .τους ΄Ελληνας. Και φαίνεται πώς και τώρα μερικοί Έλληνες το κατανοούν αυτό τούτο το άξιο διαδοχής μάθημα... Σ’αυτή την ευάρεστη νοηματοδοσία και ωφέλιμη νοηματική εντάσσεται και η προσπάθεια του Κ. Σγούρου. Και είναι άξια επαίνου και αξιοπρόσεχτη αυτή η προσπάθεια, που κατέληξε να είναι πνευματική εργασία. ΄Ενα, λέει, αυτόχρημα γοητευτικό Χρονικό του Δήμου Αυλώνος- Αυλωναρίου.
Και είναι για μάς, αλλά και για τούς πλείστους άλλους αναγνώστες μας, μια πορεία Ιστορίας τούτο το χρονικό. Ιστορίας καταγραμμένης με άφθονη πλησμονή, επιμονή και ιδιοτυπία. .. Και ο συγγραφέας ξέρει πολλαπλώς να υπερασπίζεται αυτήν την ιδιοτυπία γραφής του. Και δεν πίπτει, όπως θάλεγαν οι άλλοτε λόγιοι ενδόξως θύμα της πολυπραγματοσύνης των καιρών. Μέσα από τα Κείμενα του Χρονικού του Δήμου Αυλώνας του Κώστα Σγούρου αναθάλλει ολοζώντανος, ο αδιερεύνητος εις έτη, «Ευβοϊκός Μιστράς» - Το Αυλωνάριον - και προβάλλεται εύγλωττα η ανταπόδειχτη αλήθειά του. Είναι όλο το χρονικό τούτο• και μπορεί διαρκώς να είναι ένα πολυσήμαντο δοκουμέντο. Με την Ιστορία κατα-γραμμένη
Παράδοση-Λαϊκή και λογία, συμπυκνώνει ευφυώς το Εθνικό Πνεύμα Ζωής. Και είναι βέβαιο πώς ετούτο το Χρονικό ο αυριανός Ιστοριογράφος θα το'χει σαν πολύτιμο τεκμήριο για να συνθέσει την όλη Ιστορία, του νησιού μας, την άγραφη ακόμη εν πολλοίς... Το Χρονικό Γραφικό Ιστόρημα, ξεκινάει από την απελευθέρωση της Εύβοιας από τον Οθωμανικό ζυγό (1833). Τρία έτη μετά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου. Ενδιαφέρον ξεχωριστό έχουν τα αναφερόμενα από τον Χρονικο-γράφο στην Οθωμανική περίοδο. Τότες που ο Ελέω Θεού Βασιλεύς. .. . Εκείνος ο κουφός Βαυαρός που λέει και ο Κ. Σγούρος - θα μας καβαλικεύσει και θα μας τραβάει τριάντα χρόνια από το χαλινάρι. Θάχει και την κομπανία του- την Βαυαρική ακρίδα - να μας χτυπάει από πίσω. Μέχρι που καταφτάσανε οι αφυπνισμένοι Μακρυγιάννηδες, και πήρε ανάσα ο δουλωμένος λαός αποκτώντας το Πολυπόθητο Σύνταγμα. Όλη τούτη την Ιστορικά συνταρακτική περίοδο ο συγγραφέας την περιγράφει με δύναμη και πειθώ. Και σε σχέση πάντα με τα όσα διαδραματίστηκαν αυτή την περίοδο στην περιοχή Αυλωναρίου. Ενίοτε το βάρος πέφτει απ’ το πολιτικό ως το πολιτισμικό μέρος. Ακόμα και τις τοπικές φορεσιές εκείνου του καιρού δράττεται ο συγγραφέας να περιγράψει και να παρουσιάσει. Και το γραπτό του έτσι αποκτά και λαογραφικό σημασιολογικό περιεχόμενο. Παράλληλα περνούν από μπροστά μας, με αλάνθαστη Ιστορική τεκμηρίωση Πύργοι και Μοναστήρια. Και μέσα σ’ αυτά κινούνται οι ήρωες ετούτης της περιόδου με πρωταγωνιστή τον παλαίμαχο αγωνιστή του ‘21: Νικόλαο Κριεζώτη. Και γύρω απ’ αυτά, η μικρότητα των άσημων μικρών, η στενοκεφαλιά, η αμετροέπεια, ο Φανατισμός. Με το χρονικό του ο συγγραφέας αυτός φιλοδοξεί να προσεγγίσει και άλλους χώρους εκδηλώσεων πνευματικής ζωής εκείνου του καιρού. Με ξεχωριστή ιδιαιτερότητα μας παρέχει πληροφορίες για την διαδικασία και τον τρόπο διοίκησης του πληθυσμού Αυλωναρίου στον Τομέα ιδία της τοπικής αυτοδιοίκησης εκείνης της εποχής. Πολλοί απ’τούς πρωτεργάτες αυτών των δραστηριοτήτων εναφέρονται και επωνύμως. Ανάμεσα σ’αυτούς και ο ξακουστός τότε εκπαιδευτικός και λόγιος Γεώργιος Χρυσοχόος- ο Πρώτος Βιογράφος του Νίκου Χαραχλιάνη. Ο Πρωτοπόρος των γραμμάτων, ο λειτουργήσας Σχολή εν Χαλκίδι σε δίσεχτους καιρούς έν έτει 1815. Καιρούς δουλείας• και λίγο πριν από το ‘21 ο Καταχτητής του την κλείνει. ‘Ήταν μιά μορφή αυτός ο Χρυσοχόος - αυτόχρημα Βιβλική και Ποιητική μαζί• πρόσωπο πονεμένο γεμάτος μοναξιά, λήθη και εγκατάλειψη. Μας τον θύμισε ο Κώστας Σγούρος στο Χρονικό του, όπως μας θύμισε και τόσα άλλα πρόσωπα, κείμενα, γεγονότα και πράγματα. Μας μίλησε και μας μιλάει διαρκώς, ιστορώντας για τον Ενετικό Πύργο Αυλωναρίου ενθά εστεγάσθη το πρώτο Δημαρχείο του Δήμου Δυστείων. Μας μιλάει για καταστήματα όπου λειτούργησε η πρώτη Ελληνική Δικαιοσύνη - Ειρηνοδικεία και απέσβετο η δολιότητα του Κατή. Μας μιλάει ακόμα για την Επανάσταστη του 1843, στην οποία συμμετείχαν αυθορμήτως οι γενναίοι Αυλωναρίτες Πατριώτες κάτω απ’το μακρυγιάννειο μπαϊράκι του Γκριζιώτη. Ακολουθεί η δεύτερη περίοδος του Χρονικού 1843-1862. Γίνεται μνεία των Ιστορικών Μονών του τόπου, Γερμανού, Κούτσουρου... ενώ περιγράφεται εμφαντικά η άφεση αμαρτιών όσων πήραν μέρος σε Φιλελεύθερο κίνημα Κριεζώτη. Αυτόν τον καιρό διαφαίνεται έντονα η ελπίδα, πως η δημοκρατία στην Ελλάδα ήρθε (για Πάντα) με απώτερο σκοπό να καταπολεμήσει την πολιτική ανισότητα, εν ονόματι της αξιοπρέπειας του ατόμου. Από το 1850 εμφανίζονται στην περιοχή και ξένοι περιηγητές, όπως παλιότερα στήν Εύριπο-Χαλκίδα-καθώς ο Jules Girurol, που γράφει και την Ιστορία, της αρχαίας Ευβοίας. Ένας Ευρωπαίος, που μπορούσε να αποσπάσει τον Άνθρωπο από το «νυν», και να τον εισάγει σε καθορισμένο ψυχικό χρόνο.. .του χθες. Αυτή την ίδια περίοδο -είμαστε στα μέσα του 19ου αιώνα-όπου γίνεται και η απογραφή του πληθυσμού και εκλογές τοπικές όπου γίνεται λόγος για όργανα διοικήσεως, για δημοτικούς εισπράχτορες, για Δημοτικό Σχολείο Αυλωναρίου.. . Και γίνεται και παράθεση, πολύτιμων στοιχείων.. .που τώρα ίσως αυτά ελάχιστους ενδιαφέρουν γιατί δεν είναι έμφορτα ωραιολογίας ή γλαφυρά κουβεντολογήματα μεσοπολεμικών καφενέδων Τότε, ήταν που κυκλοφόρησαν και τα «Ευβοϊκά» του Ναθαναήλ Ιωάννου-1857 αλλά και αυτά δεν απασχόλησαν το κοινό τόσο, όσο το περιστατικό του Οθωνικού Δημάρχου Μπαλάκα, που με την εκδίωξη του Μονάρχη του ντύθηκε γυναίκα για να σωθεί από τους αντιπάλους του. Αυτά... και το διερώτημα• πώς να λυτρωθεί το πνεύμα μας απ’τη δουλεία του πρωτόγονου ομαδισμού; Τέλος πάντων.... Εδώ μας απασχόλησε ένα βιβλίο πολυσήμαντο Χρονικό που ανιστορεί όλα τα καθέκαστα του πάλαι ποτέ αγνοημένου Δήμου Αυλώνος Χρονικό, που μας ρίχνει άπλετο φως στον άγνωστο Ιστορικά Τοπικό μας δρόμο Που μας αφυπνίζει αμάθητοι και αγεωγράφητοι καθώς είμαστε να μάθουμε τι λέει και ποια είναι .η πατρίδα Γη μας η γενέθλια και γενέτειρα, που τόσα χρόνια την αγνοούμε. Μαθαίνουμε αλλοίμονο τα πάντα και δεν νοιαζόμαστε για την πιο πολύτιμη και την πιο ουσιαστική. μας γνώση αυτή της πατριδογνωσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου