Ο
( Ένα μικρό « Άξιον Εστί » της Λίμνης )
Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος »
(Από την ανέκδοτη συλλογή « ΕΛΥΜΝΙΑ – ΕΦΥΜΝΙΑ » )
Χαροποιήθηκα πριν κάποιο καιρό, ακούγοντας στο YOY TUBE μελλοποιημένα τραγούδια του Οδυσσέα Ελύτη…
« Η Παναγιά τα πέλαγα κρατούσε στην ποδιά της,
Τη Σίκινο, την Αμοργό και τ’ άλλα τα παιδιά της…»,
παρατηρώντας, πως τα φωτογραφικά εφέ που προβάλλονταν ( με τους στίχους ), δεν ήταν ούτε απ’ την Σίκινο, ούτε απ’ την Αμοργό…αλλά ήταν πλάνα εδώ, του δικού μας Ευβοϊκού…παρμένα σε κάτοψη απ’ τον « Καρακόλιθο », πλάϊ της « Ποσειδώνιας » Μονής Γαλατάκη…
Είναι φορές, π’ αναλογιζόμαστε εμείς οι βορειοευβοιώτες Ελύμνιοι, διαβάζοντας τον Ελύτη, πως…
« Τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Δία », μεταφέρονται εύστοχα…« (σ)τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Λίχα », εδώ, στα δικά μας του Κηναίου ακρωτηρίου Λιχαδονήσια !...
Ο Ποσειδώνας κι΄ο ‘Αη Νικόλας ο « Γαλατάκης » - η Νηρηίδα Γαλάτεια και τ΄όμορφο βοσκαρούδι ο ‘Ακης, ( Γαλάτεια + Άκης = Γαλατάκης ) αλλά κι΄οι Αιγές ( πυρώδες μετέωρο βλέπει ο Αριστοτέλης - να κι΄ο μετεωρίτης του βόρειου Ευβοϊκού, ο πρόσφατα ανακαλυφθείς ), συμπιλήματα όλα τούτα μυθιστορικών εννοιών, γεγονότων, συσχετισμών και σημερινών ερευνών, που διετηρήθησαν ανθεκτικά ως τις μέρες μας και που μπαίνουν σταδιακά από ανοιχτόμυαλους επιστήμονες στο δρόμο της τεκμηρίωσης ...
Παρασημαντικά εκστασιαζόμαστε στης Λυκόσουρας το λυκόφως – του υψηκάρινου Παρνασσού – θωρώντας τον Δευκαλίωνα ( τον έλληνα Νώε ) και την γυναίκα του Πύρρα…να ρίχνουνε πίσω τους (εδώ προς την Εύβοια)…λάας (λιθάρια) που γινόνταν ανθρώποι.
Αισθηματικά ατενίζουμε προς το ‘Ασέληνον - διπλανό όρος της Γκιώνας, θωρώντας σ’ ένα πούπουλο ύπνου τον Ενδυμίωνα, πανευτυχή και μακάριο στις θωπείες της νεαρής - « πριονισμένης από νοσταλγία » όμορφης Σεληνούλας…
Ρομαντικά περπατάμε φορές, την…
« στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα »,
πέρα…στο μυθικό ακρωτήρι της Σηπιάδας…( και τί να πρωτογράψει κανένας για τον Σηπία, τις Δάμιες, τον Πάνα, το Κλαμούδι, τ΄αγιόλουτρο του Δρυμώνα...), κι’ όλο ν΄ανηφορίζουμε σήμερα με τους ορειβατικούς, πάνω στις «Ελύμνιες Πέτρες» του Σοφοκλή - τα ελύτεια «φοβερά των βράχων αγάλματα» της περιοχής Καναλίων...
Συμπληρώνουμε νοερά, τον…με « κομμένο κεφάλι και χέρια » μαρμάρινο κορμό Ηρακλή, εκεί στις αρχαίες θέρμες της « Παναγίτσας »… κι’ αφουγκραζόμαστε μυστικά τον Κόκκυγα - Δία…τον Κούκο του Προφήτη Ηλία, να κελαειδάει μαυλιστικά στην γαμήλια ‘Ηρα...
Πέερα… μακριά, στην κόστα της « Καρουμπιάς », πλάϊ του « Καρακόλιθου » ( « Κόρακος πέτρα » και τούτη - Ομηρική ), το « λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος », γίνεται βράχος απόκρημνος…Λαπίθης Λεόντιος - πέτρινος Λεοντέας ( του Κόρακα αδελφός ) - ανηψάκι του Ποσειδώνα και της αντικρινής Ανθηδόνας ( Λουκίσια ) βιγλάτορας…
Φορές πάλι…ανηφορίζουμε ορειβατικά, πάνω στα δοξαστικά δικά μας βουνά…« τα βουνά τα βαρύθυμα, τα μαστοφόρα », το Τελέθριο, το Νήσιο, το Ξηρό και τον Κάνδαλο... τα βουνά με την πυραμιδική έπαρση και «... την οίηση των ερειπίων... τα γεμάτα ψιλόβροχο σαν μοναστήρια » - του άη Γέροντα πάνω στον Καβαλάρη και του άη Νικόλα του « Γαλατάκη », κάτω απ΄το φρύδι του Μάκιστου...
Κι’ από ‘κει ατενίζουμε, ως τις απέναντι - της αρχαίας Λοκρίδας ακτές - ( της πνιγμένης σε Ομηρικές πολιτείες )…δίαρμα εκατό-τόσα στάδια ως εδώ το Ελύμνιον…αγιότοπο ιερό μιας λατρείας πολύχρονης, διαχρονικής…αρχαίας και νέας…
« Εσείς δεν έχετε ανάγκη Μουσείων να φυλακίζετε την ιστορία σας…», μου είχε πει κάποτε ο συγγραφέας Γιάννης Κορίδης, « …γιατί ο ίδιος ο τόπος σας, είναι ένα απέραντο Μουσείο ! ».
Το διαπίστωσε, περνώντας τη θάλασσά μας ( μπορεί με το « Κύκνος » ) κι’ ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης :
« Τι τώρα, ποιός θε να διαβεί τους Ευβοϊκούς του ονείρου !...».
Και μ’ ένα ιδιαίτερο « ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ » του μακαρίτη « μυστικού ποιητή » Γιώργου Αποστόλου,
θα κλείσω το μελίρρυτο τούτο δοξαστικό δημοσίευμα :
« Ω! ήμαρ νόστιμον ηδύ, των θαλασσοπορούντων…
Ελύμνιον το εύξεινον, εγκόλπιον των πλοίων.
Θείε κοιτών Ολύμπιε, του πάλαι νυμφευθέντος,
Διός και ‘Ηρας σύζευξις εν Πέτρες Ελυμνίες…>>
. Δ.Α. - « Ελύμνιος »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου