ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΣΟΣ
| Ακτίνες φωτός Να περπατάς μόνος μεσ' τη νύχτα κι ό,τι είναι γύρω. Άνθρωποι, ζώα, κτίρια, τ'άστρα, είναι εκεί για σένα, να σ' εμψυχώνουν. Η δύναμη που είναι σε όλους μέσα μας και μας κινεί. Που όποιος σ' αυτήν αφήνεται, την ακούει να λέει : Έλα, προχώρα, μην φοβάσαι. Είμαι κοντά σου και τίποτα εναντίον σου. Κι αν εμείς την ξεχνάμε κάποιες φορές, εκείνη δεν μας εγκαταλείπει, μας συγχωρεί. Μας κάνει ακτίνες φωτός, στα σκοτάδια μας. Μπορεί, όταν το ζούμε, να μην το καταλαβαίνουμε. Σίγουρα όμως το κατανοούμε αργότερα. Ακτίνες, σταλμένες απ' τον ήλιο. Γιώργος Ρούσσος Άτιτλο Όμορφο βράδυ καλοκαιρινό. Γύρω παντού η μορφή σου. Πάνω στα δέντρα, στον ουρανό. Κι ένα ρυάκι είν' η φωνή σου. Όμορφο βράδυ καλοκαιρινό. Κι εγώ, μαζί σου μιλάω. Κοιτώ τα δέντρα και τα ρωτώ, Εάν μπορώ να σ' αγαπάω. Όμορφο βράδυ καλοκαιρινό. Και 'μεις προσμένουμε. Λίγο απ' το φως του το γιορτινό. Πάντα αισιόδοξοι να μένουμε. Από την ποιητική συλλογή «Σιωπηλές Συζητήσεις». Γιώργος Ρούσσος Άτιτλο Το καναρίνι δεν κελαηδούσε σήμερα κτυπούσε το ράμφος του πάνω στη σιδερένια πορτούλα του κλουβιού του. Το ηλιόγερμα τ' άφησα ελεύθερο Πριν νυχτώσει γύρισε πίσω. Παντού είχαν στήσει ξόβεργες. Άρχισε τώρα να κελαηδάει. Τη γλυκιά μελαγχολία που έχει αυτός ο σκοπός. Κάθε κελάηδισμα χίλιες λέξεις. Χίλιες έννοιες. Κι αυτό τ' αστέρι εκεί ψηλά σαν να το συνοδεύει στο τραγούδι του. Τι θέλει να πει άραγε; Ίσως για την απέραντη θάλασσα που μας κυκλώνει. Από την ποιητική συλλογή «Φως». Γιώργος Ρούσσος Αγάπη σε προσμένει Μια ομορφιά, δυο ομορφιές. Κι όλα τριγύρω ωραία. Είναι οι ψυχές ανάλαφρες. Φεύγουν με τον αγέρα. Ο,τι έχει νιώσει μια ψυχή. Δύσκολο να το εκφράσει. Είναι η στιγμή, ησυχάστε εδώ. Που στον ουρανό έχει φτάσει! Κι όταν πατήσει πια στη γη. Η ανάμνηση της μένει. Στον κόσμο δίνει δυό φιλιά Και λέει: Αγάπησε. Αγάπη σε προσμένει. Γιώργος Ρούσσος Έναν ουρανό φτιάχνω με τα τραγούδια μου Όλα τα μάτια των γυναικών που αγαπώ, θαρρώ πως με κοιτάζουν. Κι έχουν την ίδια λάμψη Στο φως τους μια όαση να πιείς νερό να ξεδιψάσεις. Έναν ουρανό φτιάχνω με τα τραγούδια μου κι αστέρια τα βλέμματά τους. Η φλόγα, η φλόγα μου ψιθυρίζουν. Είναι η ψυχή που μας θρέφει. Κι όλα μαζί εδάκρυσαν Εδάκρυσε κι ο ουρανός, τα δάκρυα ποτάμια, Ποτάμια που ξεπλένουν. Σαν έβγει ο ήλιος όλα ν' αστράφτουν. Πανώρια η ομορφιά τους. Γιώργος Ρούσσος Δύναμη αγάπης Ο Ψηλορείτης τ' όμορφο βουνό είδε σαν οπτασία, μέσα από σύννεφα θολά κι από πυκνή ομίχλη της Εύβοιας την παινεψιά την όμορφη τη Δίρφυ και της μηνάει με τον αετό για ταίρι πως τη θέλει κι ένα ρυάκι από τα σπλάχνα τον τραβά για δώρο της το στέλνει Η Δίρφυ μας εδέχτηκε μα από τον τόπο της δεν ήθελε να φύγει. Μα τι σεισμός, τι θόρυβος εσείστηκε η Κρήτη κι ο Ψηλορείτης το βουνό στη θάλασσα επιπλέει και σε μιαν ώρα ανατολής φτάνει στο Γρυπονήσι. Δίπλα πήγε και ρίζωσε στο ταίρι του, τη Δίρφυ κι όλοι θαυμάζουν ομορφιά και δύναμη αγάπης. Γιώργος Ρούσσος |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου