Η γοητεία της παλιάς Φωτογραφίας

Η γοητεία της παλιάς Φωτογραφίας ΤΟΥ ΔΗΜ. ΔΕΜΕΡΤΖΗ   (και το Καρναβάλι του 1928) Ευτυχώς που υπάρχουν οι παλιές φωτογραφίες - αιωνιότητα ανθρώπων, γεγονότων και τόπων. Αυτή η γοητεία του περασμένου, που γίνεται εράσμια και δεν είναι τυχαία η ζήτηση που ολοένα μεγαλώνει για αυτά τα ντοκουμέντα. Αρκεί να διασώζονται σε χέρια που τιμάνε το παρελθόν, την έννοια ότι και το σήμερα για το μέλλον είναι παρελθόν!   Σοφιστείες ίσως αλλά να η διήγηση ενός πρόσφατου γεγονότος. Από την κόρη διάσημου Ευβοιώτη δημοσιογράφου και ποιητή, από τους σημαντικότερους Έλληνες, ζητήθηκε φωτογραφία του πατέρα της. Την υποσχέθηκε πρόθυμα "όταν βρεθεί γιατί κάπου την έχω αλλά δεν θυμάμαι" και μετά μερικές μέρες, η φωτογραφία στη πανέμορφη κορνίζα της - σε κακά χάλια - είχε δοθεί. Με τον προσήκοντα σεβασμό στον άνθρωπο και την προσφορά του, ανατυπώθηκε, δημοσιεύθηκε, αποκαταστάθηκε και με την υπευθυνότητα που ήταν χρέος επεστράφη στην κόρη που απόρησε - για την επιστροφή - και είπε: "Τι να την κάνω, πετάχτετην". Και κρατήθηκε και τοποθετήθηκε σε τιμητική θέση από εμάς. Ο Γιώργος Γεωργιάδης - από τους Χαλκιδέους Χαλκιδέος - από τους ωραιότερους  μποέμ του τόπου, τραγουδιστής και χαροκόπος, αποτελεί συγχρόνως και την ζωντανή ιστορία της πόλης μας καθώς έζησε με τους διάσημους των ανθρώπων της. Εκείνους που την τίμησαν στον κόσμο ολόκληρο. Φίλος ο Γιώργος πρόσφερε στην "Π. Εύβοια" την διήγηση που ακολουθεί και τη φωτογραφία ντοκουμέντο. Το 1928 στο Κομιτάτο - το Χαλκιδέϊκο Καρναβάλι, τα μέλη από τις πρώτες χορωδίες, δημιούργησαν το "άρμα" των ναυτών και παρελάσανε "ενώπιον της ελλανοδίκου επιτροπής" τραγουδώντας. Από αυτό το τραγούδι, οι στίχοι στο πνεύμα της εποχής, όπως τους θυμάται ο Γεωργιάδης: "Ανθοστόλιστες κοπέλλες  καρτερούν στην αμμουδιά  περιμένουν νιούς λεβέντες  μ' ανθισμένη την καρδιά.   Τι λαμπρά θαλασσοπούλια  της πατρίδας μας καμάρι, όλο λεβεντιά και χάρη όλο νιάτα και τιμήν".   Το "άρμα" ενθουσίασε και κέρδισε το Α' βραβείο που συνοδευότανε από 3.000 δρχ. - ποσό σημαντικό τότε που είχε αθλοθετηθεί από τον μεγαλοεπιχειρηματία Μ. Πλατανιώτη.                         Στη φωτογραφία οι Χαλκιδέοι μιας εποχής, αυτής της ωραιότερης Χαλκίδας. Τα ονόματα τους παραμένουν συγκινητικά αγαπημένα. - Πρώτη σειρά: Κοντογούρης, ο γιος του Νώντας συνεχίζει να τραγουδάει και να παίζει κιθάρα. Τραγουδάει η εγγονή του Ουρανία κι η δισέγγονή του. Ήταν μπάσος. Ο Τσάλης είχε τσαγκάρικο που το συνέχισε ο γιος του Παντελής, στην οδό Κριεζώτη. Ήταν σεκόντος. Ο Αρίστος Οικονομίδης. Ο καλύτερος επιγραφοποιός, θαυμάσιος ζωγράφος και αγιογράφος. Ένας από τους καλύτερους Έλληνες βαθύφωνους. Αν ο Αρίστος σπούδαζε μουσική θα διέπρεπε στα μεγαλύτερα Λυρικά Θέατρα της Ευρώπης. Κλεομ. Αθηναίος. Τενόρος σπουδαίος. Είναι άξιο θαυμασμού το πως τότε συγκεντρώθηκαν τόσες έξοχες φωνές. Το οινομαγειρείο στην οδό Παπαναστασίου, άφησε εποχή. ουζόπουλοςΒ, σεκόντος. Ο γιος του Παρασκευάς, γιατί ήταν Έλληνας και αγωνιζότανε για την Απελευθέρωση, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στη Στρατώνα. - Ν. Λάκατας, ωραίος τενόρος, κι άνθρωπος Θυμόσοφος, εμποροράφτης. - Δεύτερη σειρά: Νιώτης, μπάσος εξαιρετικός. Το χάρισμα της κληρονομιάς ο γιος του Σταύρος. Γιάννης Ακρίβος, μιας οικογένειας που όλοι τραγουδούσαν, βαρύτονος. Γ. Γεωργιάδης, βαρύτονος και σήμερα αμετάβλητο το "μέταλλο" της φωνής του και χρυσά τα δάχτυλά του στην κιθάρα. Μαν. Τάτσης, ήταν υποδηματοποιός, αργότερα μαιτρ σε εστιατόρια, μπάσος. Βαγγέλης Καλορίτης, ο μαέστρος του συγκροτήματος, θαυμάσιος άνθρωπος, που δέχθηκε κατάστηθα σφαίρα, η οποία ρίχτηκε για άλλον καθώς η συντροφιά του έκανε καντάδα στη οδό Μητροπόλεως. Βασ. Δράκος, υποδηματοποιός, μπάσος. Από όλους ζει ο Γεωργιάδης για να συνεχίζει την θαυμάσια παράδοση.