Το ναυάγιο της γολέτας « ΜΑΡΙΓΩ » Ναυτικές ιστορίες της Λίμνης που λησμονήθηκαν... Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος »

Το ναυάγιο της γολέτας « ΜΑΡΙΓΩ »

Ναυτικές ιστορίες της Λίμνης που λησμονήθηκαν...
Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος »

« Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζουμαι, . που πια να ταξιδέψουν δεν μπορούνε, . κι΄αράξαν στο νησί τους και τις μέρες τους, . ανώφελοι και άνεργοι περνούνε...»
. Κώστας Ουράνης

1897. 22 Σεπτεμβρίου. Άνεμος Νότιος ελαφρύς. Η γολέτα « Μαριγώ » του πλοιάρχου Νικολάου Ζώπουλου, είναι προσορμισμένη στο πλαϊνό Κοχύλι της Λίμνης, ρεμιντζαρισμένη με τη μεγάλη βαριά άγκυρα, όπως κάναν στα σκάφη τους οι ελύμνιοι πλοίαρχοι το χειμώνα. Κανένα θυμό δεν προοιώνιζε το ελαφρύ κουφονότι... Όμως νά!..που αιφνίδια τα μεσάνυχτα ο άνεμος πρεβεντζάρισε από φρεσκαδούρα σφοδρή σε άγριο όστριο-σιρόκο και σε βροχή ραγδαία!..Μισή ώρα - ταχύ οδοιπορικό ίσαμε το Κοχύλι - με τη νιτσεράδα ο Ζώπουλος κι΄οι άλλοι καπεταναίοι ( ανάστα κι΄ο ναυτικόκοσμος όλος της Λίμνης )...Όμως αργά πιά, γιατί η όμορφη « Μαριγώ », το καμάρι του καπετάν Νικολή, ήταν καραβοτσακισμένη μ΄άλλα καράβια, όξω στα βράχια!..Ήταν δική του - καταδική του να τη γνωρίσει - γιατί μαζί της είχ΄αρμενίσει Μαύρη Θάλασσα κι΄Αρχιπέλαγος, μαζί Μισίρι και Μπαρμπαριά, μαζί καμαρώναν σαν έμπαιναν στα φίλια νερά της πατρίδας τους Λίμνης... Και νάτο τώρα τ΄ομορφοκάραβο...δίχως κατάρτια κι΄αντένες, δίχως σκαρί, μονάχα σμπαράλια της πλώρης σφηνωμένα στους βράχους...μονάχα τριγύρω σανίδες στο κύμα πλεούμενες, διαλυμένα μονάχα άρμενα και κουπιά...Μια μικρή ασημένια πυξίδα που συνήθιζ΄ο καπετάνιος να κρεμά στο γιλέκο του ( ξεχασμένη στο πλοίο ), την είχε ξεβράσει το κύμα στην άμμο...Έσκυψε και την πήρε...κι΄ύστερα σπίτι, πάνω στις υγραμένες σελίδες του ναυτικού του ημερολόγιου θα σημειώσει με θλίψη... « 23 Σεπτεμβρίου : Το ναυάγιον επήλθε διότι εκόπη η άλυσος κάτω, εκ της μεγάλης φουρτούνας και της ανωτέρας δυνάμεως, ώραν μία και μισή μετά το μεσονύκτιον. Ο πλοίαρχος Ν.Γ.Ζώπουλος »...

Το φαναράκι του Άη Χριστόδουλου

Το φαναράκι - η σημερινή σπίθα - του Άγιου Χριστόδουλου ( το φαναράκι του κάβο Λουμίτσα όπως λεγόταν απ΄τους παλιούς ), το βρίσκουμε στα 1908 να φωτίζει στη θάλασσα, καίγοντας τότε πετρέλαιο. Κάποιος φαροφύλακας όμως φρόντιζε να το λειτουργεί...Αυτή τη δουλειά φαίνεται πως επέλεξε για το τέλος της ναυτικής του καριέρας ο απόμαχος γεροκαπετάνιος του « Μαριγώ » Νικόλαος Ζώπουλος, μετά το ναυάγιο της γολέτας του...Ν΄ανάβει τις νύχτες το λιμνιώτικο φάρο. Να ρίχνει τα βράδια το σήμα κινδύνου για τα καράβια που κοντοζύγωναν τις απόκρημνες παραλίες μας... Σύμπτωση;..επιδίωξη;...ειρωνία;.. Γιατί εκεί σιμά, που ατύχησε η δική του γολέτα και σταμάτησε η καριέρα του θαλασσόλυκου, τώρα...« πλοίαρχος ( αυτός ) της στεριάς!.. » ν΄ανάβει τα βράδια μια λαμπίτσα φωτιάς, ξορκίζοντας μακριά τα πλεούμενα...Για να ταξιδεύουν με σιγουριά στ΄ανοιχτά. Όπως σίγουρα κάποτε - κάποτε, μαζί με τη φλογίτσα του φαναριού που γλυστρούσε στα ευβοϊκά μας νερά... ήσυχα-ήσυχα γλυστρούσε και στα δικά του τα μάτια κάποιο ακούσιο δάκρυ!.. Μπορεί για τη « Μαριγώ », τη γολέτα του...Μπορεί για την άδικη θάλασσα του Κοχυλιού...Ή μπορεί και για ΄κείνο τον άτιμο το Σιρόκο που τον πέταξε φαροφύλακα όξω στους βράχους!!..
[Διασκευή από το Ναυτικό Ημερολόγιο της Γολέτας « Μαριγώ » ( 1886 - 1897 ) του πλοιάρχου Ν.Γ.Ζώπουλου].
Δ.Α. - « Ελύμνιος »