Ο Σκαρίμπας, ο Σταμέλος και το “Ρουμελιώτικο Ημερολόγ�

Ο Σκαρίμπας, ο Σταμέλος και το “Ρουμελιώτικο Ημερολόγιο” (Επιστολή του Χαλκιδέου πεζογράφου στο Δ. Σταμέλο)  Γιάννης Σκαρίμπας Ο υπερθετικός…. Κατακλείδιος Γραμματική; Όχι. Περί ανθρώπου ο λόγος. Του έντρομου αυτού Δον-Κιχώτη του βίου, του χωρίς όμως ίχνος από την παλαβομάρα του άλλου. Παλαβόν - εκείνον — τον έτρεμαν. Τούτος μας τουρτουρίζει ο ίδιος! Μπρος στον συμβατισμό των πραγμάτων του και τον συσχετισμό των ασχέτων (που θα εύρωμεν την παρηγορίαν Σου Κύριε;) τρέμει ο φουκαράς κατακλείδια, αλλά ποτέ δεν το λέει. Στου κρεμασμένου το σπίτι δε μιλάν για σκοινί. Ταρταρίνος (... Τουρτουρίνος! άς έλεγα) μπρος στο κρυπτόν πλέγμα του δέους, θα πάλαιε κατά του πασιφανούς, αν στο χέρι του, εκράταε αντί ροκάνα... βεντάλια. Έτσι από την κατάσταση του ψώφιου κοριού, προτιμάει την πολιτική του θηρίου. Και γίνεται.----- Κουταλιανός των πραγμάτων του. Άρσις βαρών! Αλλά τι βαρών; Φουσκωμένων! Διότι (ας το κάνουμε) δεν είμαστε βέβαια, εμείς, Κουταλιανοί. Ενώ, είναι τόσο πολλά φορτία βαρειά, ώστε το φορτίο των δυο (ως λόγου χάρη δυο σύζυγων) να χρειάζονται να το σηκώσουνε…. τρεις! Καμιά φορά και... περισσότεροι! Γιατί περισσότερο από το θάρρος, ο φόβος είναι εκείνο που αναδείχνει τους ήρωες! Είναι δε, κάποιος ηρωισμός και τα κέρατα. Έτσι, από το φόβο του, να μην πέσει και τον πλακώσει το σπίτι του, βαίλνεται να το παινέβει κι’ ο γύφτος. Και τι κάνει: Κολλάει μπροστά ένα υπέρ: Υπερ-σπίτι! σου λέει. Και γίνεται... ήρωας! Τρομαλαίοι κι εμείς - γύφτοι στα πράγματα, παίρνουμε μ΄ ένα νοκ-άουτ, τη νίκη - την .. υπερνίκη, ας ειπώ. Τί απλούστερο από ένα πράγμα λεπτόν; Θα το πούμε: λεπτότατον!. Εφεύραμε τον υπερθετικόν απ’ τον τρόμο μας, να μην μας πάρουν φαλάγγι. Είναι ως το σφύριγμα του διαβάτη στο δάσος, για να κατασιγάσει τα “τρέμενς” του - της ερημιάς και τους σκότους. - Γεγονός; ρωτάει έναν τέτοιον... έντρομον ήρωα. - Γεγονότατο! Μπρος στον κίντυνο να μην τον πιστεύετε (ίσως να μην το πιστεύει κι’ ο ίδιος) γίνεται... Κουταλιανός και σηκώνει το “ουσιαστικό - φουσκωμένο! Ο σηκώνων μεγάλα βάρη βουλιάει, Προσθήκη λεζάντας αλλ’ αυτός πάει... του ύψου! Γεγονότατο, ως θα μπορούσε να πει και... νερότατο. Φανταστήκατε το... νερό νάν’.. νερότατο, ή νεκρότατον έναν απλώς πεθαμένον; ΄Έτσι, το βάζεις (ο ακηκοός - συ) στα πόδια! Αν τολμάς ξαναρώτησε… « Επί αδοκήτω θανάτω λατρευτού σας συζύγου συμμετέχομεν βαθυτάτου σας πένθους» . Θάλεγε κανείς ότι και ο τηλεγραφών συνπενθεί. Φυσικά όχι τόσο. Και είναι αυτό το λιγότερο. Γιατί μπορεί και ... να χαίρει (κληρονομιά κ.λπ.). Μάλιστα, και να (συν) χαίρει και η χήρα... Αλλ’ αμφιβολία καμία για τους... υπερθετικούς κι’ αυτηνής: “Μόλις συνελθούσα εκ του βαρυτάτου μου πλήγματος, ευχαριστώ σας θερμότατα”. Βαρυτάτου, βαθυτάτου, θερμότατα. Όπως βλέπετε, από τους δύο αλληλοτηλεγραφοφαγωθέντας αυτούς - λέοντες (του Μακαρίτη Μυγχάουζεν) δεν έμεινε παρά μόνο οι.. ουρές τους! Ω είναι τεράστιες οι, που κάθε μέρα χωνεύουμε, τέτοιων υπερθετικών μας, σωροί, αλλά και οι που αμολάμε ρουκέτες. Από ανομολόγητο τίκι-τακ της καρδούλας μας, μην μας πάρουν χαμπάρι. Από που μπήχνουμε - εμείς οι κλέφτες - φωνές, για να, ο νοικοκύρης... το στρίψει! Η υπερβολή στο τετράγωνον: υπερ-παρλάν, υπερ-κολοσσό, υπερ-έργον! - Αξιωματικόν θα τον βγάλετε το γυόκα σας; - Του.. Υπερβολικού, φυσικά. Και - φυσικά... υπερβολικόν... Γιάννης Σκαρίμπας Το μπαλκόνι (ανέκδοτο) Πλάι η μια στην άλλη - στα λιμάνι μόνες – δυο γλαρές μαούνες-κι έσβενε το δείλι – λες η μια την άλλη - στα τυφλά - θα εφίλει δυο τρυγόνες. Μες στ’ αχνά της κρέπια - ως λαφριά επροχώρει – τόφερνε κι’ η νύστα - σαν ξωθιά του γύρου – μιαν αχλύ τολύπης και δυο φώτα ονείρου το βαπόρι ΄Άξαφνα, ως αχτίδα του χρυσού, τ’ ασήμου πρόβληκες ψηλάθε κι’ έσβυσες σαν πλάνη (πάνω στο μπαλκόνι - μέσα στο λιμάνι) ω χρυσή μου - εσύ μου!... Πέρασα - ένας ξένος! (και πουλί τ’ ανέμου)... Κι’ ως από θηκάρι ξίφος, μπαινοβγαίνει η θωριά σου - χρόνια εκεί - λησμονημένη!... Θεέ και Κύριέ μου Συ τον Ιωνά σου, π’ άρπαξες - τί χρόνοι! – στην κοιλιά του κήτους - κι’ η βουλή σου φτάνει – πάρτην από μέσα - μες απ’ το λιμάνι, πάνω απ’ το μπαλκόνι... Γιάννης Σκαρίμπας