ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗ

  ΔΙΑΔΡΟΜΟΙ ΣΤΟ ΑΣΤΥ

Μια περιδιάβαση ασφάλτου….στη σφαίρα του τώρα και του χθές.

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗ

Οδός ονείρων με μαζικότητα προτίμησης...εκεί που βρέχει ομορφιά στην πόλη. Η πιο τουριστική αναφορά στην πόλη δεν χρειάζεται γεωγραφική προσδιορισμό χρήζει όμως η ιστορική αναδρομή και η γνώση του προσώπου με το οποίο βαπτίστηκε ο παραλιακός δρόμος της πόλης με τους περισσότερους πεζούς και την μηδενική εμφάνιση σχημάτων.

Το σχόλιο κατ’ ανάγκη οικολογικό.

Το 1900 ακριβώς (Κε Μπερτολούτσι) ονομάσθηκε η Λεωφ. Βουδούρη έτσι (όχι τοιουτοτρόπως) από τον γόνο της οικογένειας των Βουδούρηδων ή Μπουντούρηδων, τον Βασίλειο Βουδούρη. Ο παππούς του και συνόνοματός του βρέθηκε στην Χαλκίδα καταφεύγοντας για να γλυτώσει από τους Ενετούς οι οποίοι κατέλαβαν την Πελοπόνησσο επί Μοροζίνη και στην συνέχεια αντιστάθηκαν και κατά των Τούρκων και διασκορπίστηκαν σε ‘Υδρα, σε Ολυμπία και σε Χαλκίδα όπου συνέχισαν την

επαναστατική - αγωνιστική τους δράση.

Ο Βασίλειος Βουδούρης γεννήθηκε το 1840 και άρχισε να πολιτεύεται στην Χαλκίδα από το 1876. Εξελέγετο κατ’ επανάληψη και επί μία 35ετία βουλευτής και συνέπραξε αρχικά πολιτική με τον Επ. Δεληγιώργη. Στην συνέχεια μεταπήδησε στο κόμμα του Θ. Δεληγιάννη και τελικώς ακολούθησε τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον οποίο μάλιστα διαδέχθηκε στην αρχηγία του κόμματός του.

Διετέλεσε δε Πρόεδρος της Βουλής, υπουργός των Ναυτικών, Ιδρύσας το Ταμείο του Στόλου και ενήργησε πάρα πολλές μεταρρυθμίσεις και διετέλεσε υπουργός των Στρατιωτικών. Ο Βασ. Βουδούρης ευεργέτησε πολύμορφα την Επαρχία Χαλκίδας, εργάσθηκε ιδιαίτερα για εξωραιστικά έργα στην Χαλκίδα. Πέθανε το 1910 στις 20-11 και η κηδεία του έγινε με όλες τις τιμές.

Την τιμητική της όμως έχει η Οδός Βουδούρη ως κεντρικότερη αναφορά αναψυχής και διασκέδασης. Λειτουργεί ως βιτρίνα τουριστικής υφής και αποτελεί ένα πόλο έλξης για τους τρέχοντες τουρίστες (τους λεγόμενους τουρίστες του Σαββατοκύριακού, τους «Αθηναίους»).

Καφετέριες, ουζερί, ξενοδοχεία, φάστ- φούντ, ρέστοραν και ότι δύναται και είθισται να κατακλύζει διάχυτα μια παραλιακή λεωφόρο-πεζόδρομο μιάς επαρχιακής, μικροαστικής βαλκανικής πόλης. Μαζί με τον παραλογισμό του αρχιτεκτονικού γίγνεσθαι συνθέτουν ένα φόντο για το οποίο οι Χαλκιδαίοι δεν πρέπει να αισθάνονται ιδιαίτερα περήφανοι. Άλλωστε αν ενδιαφέρονταν για την κάθε είδους αισθητική της πόλης, κατ’ επέκτασην, και της παραλιακής τους λεωφόρου ειδικότερα θα είχαν εκτός των άλλων αναλάβει κάποιες επαγγελματικές δραστηριότητες επ’ αυτό είναι κοινοτικό, ότι οι επαγγελματικές συναλλαγές στην παραλιακή αγορά έχουν πέσει στα χέρια μη Χαλκιδαίων, μη Ευβοιωτών με αποτέλεσμα παρά το όποιο ειλικρινές ενδιαφέρον τους για την αισθητική του χώρου δεν αγάπησαν ποτέ αυτή την πόλη όσο οι γηγενείς.

Βέβαια μέσα στον ανόητο κτιριακό συρφετό της Λ. Βουδούρη κυριαρχεί η παρουσία του Δημαρχείου της Πόλης, του Μεγάρου Κότσικα, για να τονίζει επιδεικτικά: Πώς να! Κρατήσαμε κι ένα νεοκλασσικό κτίριο στην παραλία της πόλης. Το διατηρήσαμε έτσι ως άλλοθι στον αρχιτεκτονικό δράμα και έγκλημα που συντελέστηκε στις τρείς πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες και στην Χαλκίδα μια από τις γραφικότερες πόλεις της Ελλάδας προτού να...

Το ότι η Χαλκίδα έστησε το Δημαρχείο της στην Λ. Βουδούρη είναι η απόδειξη πώς η βιτρινάτη, μουράτη κίνηση των πολιτών της προσκυνά τους εγχώριους άρχοντες όταν φτηνοπερπατά και αφοσιώνεται στις πολυδιάστατες ασχολίες της όπως ενδυματολογικός ανταγωνισμός και «προσωπική» ενασχόληση με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ευτυχώς που δεν κυκλοφορούν και Ι.Χ. αυτοκίνητα για ν’ αυξηθεί το τεχνολογικό και οικονομικό κύρος του «ίδιου ανταγωνισμού».

Συνάντηση ηθών και υλών στο συνοθύλευμα των χιλιάδων που παρελαύνουν πάνω κάτω σαν τα νερά λές και η πόλη αρχίζει και τελειώνει εκεί. Υποτίθεται πώς περνούν για να θαλασσοβολήσουν αλλά μάλλον για να δούν ή να δείξουν ή καλύτερα να επιδείξουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πώς η μαθητική και η στρατιωτική παρέλαση των επετείων διασχίζει και αυτό το κομμάτι

Ωστόση οπτική και η ουσιαστική επαφή με την θάλασσα διανοίγει τους ορίζοντες πνευματικούς και αισθηματικούς και βοηθά την περισυλλογή-πράγμα που λείπει σήμερα από κάποιους νέο-Χαλκιδέους.

Ενώ η απωλεσθείσα αισθητική, που χάθηκε βρίσκει στη Λ. Βουδούρη το ζωντανό παράδειγμα της ασυδοσίας και της ανυπαρξίας ποιότητας.

Η αισθητική, σ’ αυτόν τον τόπο πάσχει έτσι κι αλλιώς απ’ την κάθε είδους μόλυνση. Δεν είναι μια φιλοσοφική στάση μόνο, ούτε εφαρμογή ιδεολογικού ρεύματος επί του πρακτέου. Αλλά ανάγκη και μάλιστα πρωταρχικής σημασίας.

Η Χαλκίδα κουβαλά στο καθημερινό παραλιακά της ηλιοβασίλεμα, την δύση της...

Η «διαδρομή» μου μπορεί να ήταν και αναδρομή μπορεί επιδρομή Κριτικής. Σίγουρα αγάπη για την πόλη και γι’ αυτό θα εκδράμω στην «γραφική» πορεία μου για ανύψωσή της...

Περισσότερους που δεν τα πρόλαβαν. Θα βαδίσουμε στους δρόμους της πόλης μήπως το κινηματογραφικό μας όνειρο και όραμα για την πόλη γίνει απλή σκέψη ίσως και πράξη για τους ουτοπιστές.

(Κάπου το άκουσα στην Λεωφ. Βουδούρη αυτό προχθές).

Υ.Γ: Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Κύριο Ελ. Ιωάννίδη για την ευγενική ανοχή του στο να αντιγράψω κάποια ιστορικά στοιχεία για την Λ.Βουδούρη.

Ι. ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ