ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΤΡΟΥ
|
Λ ό γ ο ς ά μ ω μ ο ς
Αποσυντίθεται το φως στους πυρήνες των λέξεων
Η πείνα στις ρίζες τους από την απωθητική μυρουδιά της πτωμαΐνης
αποστρέφει το πρόσωπο
Η αιδώ υποστέλλει τις σημαίες της αθωότητας
τις προαναγγέλουσες τον τοκετό τον κυοφορούμενο
στη μήτρα του ονείρου
του ε π ι θ υ μ η τ ο ύ
Οι γλώσσες των ποιητών διστάζουν να επανορθώσουν
Οι έντρομες διάνοιες γνωρίζουν ότι
το εκπνέον φως είναι εκείνο που θα χειραγωγήσει
το επόμενο σκότος μέχρι την άκρη του Καιάδα
της εφήμερης συνθλιβής των παρεμβολών
Τα ακουστικά τύμπανα του Πλανήτη δονούνται
αν και στις επιφάνειές τους οι λόγοι οι άμωμοι
των ποιητών
παραμένουν αγονιμοποίητοι
Οι ευνοϊκοί άνεμοι ασθενικοί
αδυνατούν να φουσκώσουν τα πανιά των καραβιών
που κουβαλούν τα χαμόγελα
Τα χαμόγελα που είναι μόνο ΧΑΜΟΓΕΛΑ!
Χρήστος Πέτρου
3/4/2004
Συνομιλητές του «Λόγου του Άμωμου» του Ποιητή
Πολύφωτη, πολύσημη, υπαινικτική και αποκαλυπτική η ποίηση του Χρήστου Πέτρου, κρατώντας ψηλά - παλλόμενη - τη ρομφαία του λόγου διασχίζει τις πύλες της κολάσεως του κακού και του εφησυχασμού , προσδοκώντας ν' αφυπνίσει , ν' αναστήσει τις αποπροσανατόλιστες και αποτελματωμένες ανθρώπινες συνειδήσεις με την προοπτική του Αγώνα, της Δράσης, της Αντίστασης και εν τέλει του εξανθρωπισμού της κλυδωνιζόμενης και παραπαίουσας κοινωνίας μας.
Αυτό το έκανε πολλάκις ο Χρήστος Πέτρου. Αυτό κάνει και σήμερα με τον άμωμο λόγο του, για το λόγο εκείνων των ποιητών, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά (κι εδώ αναφέρεται στους πραγματικά σκεφτόμενους και αποκαλυπτικούς ποιητές) πως πολύ μικρή απήχηση έχουν τα όσα λέγουν, με αποτέλεσμα οι λόγοι τους, οι ιδέες τους να παραμένουν αγονιμοποίητες, δίχως να ριζοβολήσουν, δίχως να πετάξουν κλώνια κι άνθια ομορφιάς και ευτυχίας στις ψυχές των ανθρώπων. Των ανθρώπων που, δυστυχώς, παρ' ό,τι ο απόηχος των λόγων του Ποιητή μπορεί να φτάνει ως τ' αυτιά τους και την ίδια στιγμή «Τα ακουστικά τύμπανα του Πλανήτη (να) δονούνται», εν τούτοις παραμένουν διστακτικοί αυτοί «Οι ευνοϊκοί άνεμοι και ασθενικοί». Για τούτο, « αδυνατούν να φουσκώσουν τα πανιά των καραβιών», δηλαδή των ψυχών τους οι οποίες μένουν παθητικές και ανενεργές παρά το γεγονός «που κουβαλούν τα χαμόγελα», την ομορφιά , δηλαδή, και τη γονιμοποιό ελπίδα.
Γι' αυτό το γεγονός ο Χρήστος Πέτρου καταμερίζει μεγάλο μέρος ευθύνης σ' όσους με το λόγο τους εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες συνειδήσεις με το να χρησιμοποιούν λέξεις κενές περιεχομένου, ρόπαλα αναντιστοιχίας λόγων κι έργων, σημαίες της υποκρισίας και της κακοδαιμονίας του Πλανήτη της Ζωής και της Ομορφιάς.
Έτσι, μας λέει ο Χρήστος Πέτρου «αποσυντίθεται το Φως στους πυρήνες των λέξεων» με αποτέλεσμα να εκπέμπει τη δύσοσμη «απωθητική μυρουδιά της πτωμαΐνης» και οι πεινώντες από Φως, Ομορφιά, Ειρήνη, Χαμόγελο κι Ευτυχία άνθρωποι, να αποστρέφουν από 'κεί το πρόσωπό τους, προβληματισμένοι κι απογοητευμένοι, βλέποντας να αναμασώνται και να καταξευτελίζονται καθημερινώς λέξεις και ιδέες θείας βαρύτητας και βούλησης όπως: «Αγάπη», «Ισότητα», «Δημοκρατία» , «Ελευθερία», « Θρησκεία», «Ανθρωπιά» και τόσες άλλες ......
Δυστυχώς, μας λέει ο Χρήστος Πέτρου, ενώ οι Ποιητές οφείλουν να είναι ταγοί και φωτοδότες , εν τούτοις «διστάζουν να επαναρθρώσουν τις λέξεις τάφους», τις λέξεις με το υποκριτικό τους περιεχόμενο, μιας και οι ίδιοι στην πλειοψηφία τους έχουν γίνει μέρος του συστήματος καθυπόταξης, αποπροσανατολισμού και εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας.
Δίπλα τους, ανάμεσά τους, μας λέει ο δημιουργός του «Άμωμου Λόγου» είναι ευτύχημα που υπάρχουν πάντα ως μαγιά και πρωτοπορία - έστω και ολίγοι στον αριθμό - Ποιητές, Οραματιστές και ηγέτες (Θρησκευτικοί, Πολιτικοί ή Πνευματικοί), που με τον καθαρό και ουσιαστικό τους λόγο προσπαθούν να αποτελματώσουν, να απογειώσουν την κοινωνία, οδηγώντας την προς τους Ουρανούς του Ωραίου και του Καλού.
Έτσι, « η αιδώ ( η ντροπή, θα πάψει να) υποστέλλει τις σημαίες της αθωότητας (εκείνων που άδολα αγωνίζονται για το καλό και θα 'ρθει η στιγμή που οι λέξεις οι ) προαναγγέλουσες τον τοκετό των κυοφορούμενο στη μήτρα του ονείρου (τού) επιθυμητού», θα πάψουν να είναι υποκριτικές, θα λέγουν τα πράγματα με τ' όνομά τους και θα γίνουν η σημαία του αγώνα για ό,τι διακαώς επιθυμεί για την αναγέννησή της η ανθρώπινη ψυχή.
Αν γίνει αυτό και «οι γλώσσες των ποιητών (...) επανορθώσουν τις λέξεις τάφους», τότε «Οι έντρομες (ως κείνη τη στιγμή) διάνοιες» θα αντιληφθούν επί τέλους πως το φως που εκπνέει, που σιγοσβήνει και χειραγωγεί τις ανθρώπινες συνειδήσεις με τις παρεμβολές του οδηγώντας τες στο χείλος του γκρεμού - «στην άκρη του Καιάδα» - θα αναβλαστήσει μέσα από τον αναγεννητικό και αποκαλυπτικό λόγο των ποιητών (τον άμωμο, ανυπόκριτο, ανιδιοτελή και αμάραντο), που θα οδηγήσει σημαιοφόρος και τροπαιούχος του Καλού και του Ωραίου το πολύπαθο ανθρωπομάνι στους δρόμους όπου «Τα χαμόγελα είναι μόνο χαμόγελα».
Θα μου πείτε πως τα χαμόγελα δε γίνεται να μην είναι χαμόγελα, πως είναι πάντα χαμόγελα. Ερωτώ: «Τι μας έλεγαν οι Αμερικανοί όταν χτυπούσαν το Ιράκ; Δε μιλούσαν για την επαναφορά της Δημοκρατίας σ' αυτή στη χώρα της Μεσοποταμίας; Δε μιλούσαν για την κατατρόπωση του κακού Σαντάμ; Δε μιλούσαν για απελευθέρωση του Ιράκ και τόσα άλλα βαρύγδουπα , που έκαμαν πολλούς τότε να χαμογελούν ικανοποιημένοι κι ευτυχισμένοι; Ήταν έτσι τα πράγματα όπως μας τα παρουσίαζαν; Τα χαμόγελα διατηρήθηκαν ή γρήγορα ήρθε ο προβληματισμός, η αγανάκτηση, η καταφρόνια, η θλίψη; Ήταν αληθινά αυτά χαμόγελα ή πρόσκαιρα, της στιγμής, και χωρίς ουσία;»
Ε, λοιπόν ο ανήσυχος «Λόγος ο άμωμος» του Ποιητή θλίβεται απ' όλα αυτά και προσπαθεί καθαρός και ουσιαστικός, αναμορφωτικός και αναγεννητικός, σηματωρός και Φωτοδότης να βγει μπροστά, να προσφέρει, να ωφελήσει την κοινωνία, να επανακαθορίσει την πορεία και το μέλλον της.
Είναι μια ελπίδα !... Ας την κρυφοθωπεύουμε εντός μας και πάντα...
Κ. Μπαϊρακτάρης
31/5/2004
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου