Ο ΑΈΡΑΣ ΣΤΑ Χάνια εκείνη την ημέρα του 1935 μύριζε χώμα ποτισμένο από τις πρωινές δροσιές και καπνό από το τζάκι που άναβε νωρίς ο μπάρμπα-Βασίλης στο καπηλειό. Το καπηλειό, αυτό το χαμηλό, λιθόκτιστο κτίσμα αριστερά, δεν ήταν απλά ένα μαγαζί. Ήταν η καρδιά του οικισμού, το σημείο μηδέν, όπου οι κουβέντες, τα νέα και το βαρελίσιο κρασί έρρεαν εξίσου ελεύθερα. Η κατοικία του Βασίλη και της κυράς του, στέρεα και λιτή, έβλεπε τον κόσμο να περνά από τον χωματόδρομο, που δεξιά άνοιγε τη φλέβα του προς το Αυλωνάρι.
Ο χωματόδρομος, πλατύς και γαλήνιος, απλωνόταν σαν μια καφέ κορδέλα κάτω από τον δυνατό ήλιο. Εκείνη τη στιγμή, η ηρεμία του διαταράχτηκε μόνο από τον ρυθμικό βηματισμό της γυναίκας με το άλογο. Ήταν μια φιγούρα καθημερινή, αλλά ταυτόχρονα αρχοντική μέσα στην απλότητά της. Κρατούσε τα χαλινάρια με σιγουριά, ενώ το κοπάδι με τα πρόβατα την ακολουθούσε υπάκουα, με τα κουδούνια να δημιουργούν μια γλυκιά, μονότονη μελωδία, τον ήχο της υπαίθρου. Αυτή η γυναίκα, με το βλέμμα στραμμένο στον ορίζοντα, απολάμβανε την ησυχία που τόσο σπάνια έβρισκε κανείς στις μέρες των πόλεων, αλλά τόσο απλόχερα δινόταν εδώ, στο χωριό.
Όμως ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο σπάει τη μονοτονία της καθημερινότητας. Το κοπάδι αρχίζει να κάνει κύκλους γύρω από το αυτοκίνητο. Η σκηνή άκρως σουρεαλιστική. Ο θόρυβος της προόδου, σιωπηλός και ακίνητος, περιστοιχισμένος από τη ζεστή, μαλλιαρή, αργή ζωή του κάμπου. Ήταν σαν τα πρόβατα, με την αρχαία σοφία τους, να εξετάζουν το μέλλον, να το περιτριγυρίζουν με αφέλεια και περιέργεια, να προσπαθούν να καταλάβουν το νόημα αυτού του αλλόκοτου, ατσάλινου επισκέπτη που μια μέρα θα άλλαζε για πάντα τους ρυθμούς του κόσμου. Η γυναίκα χαμογέλασε ελαφρά. Άφησε το κοπάδι της να χορτάσει την περιέργειά του.
Στα δεξιά, φρέσκια, με τη μυρωδιά του ασβέστη ακόμα έντονη, στέκεται η νεοκτιστη κατοικία του Παναγιώτη Τσαγκάρη. Ήταν το σπίτι του γάμου, χτισμένο με όνειρα και θυσίες. Ο Παναγιώτης είχε παντρευτεί το 1920 την Χρυσαυγή Παπαγεωργίου, μια ένωση που γέμισε τον οικισμό με ελπίδα. Όμως, η Ελλάδα ήταν μικρή για τα μεγάλα όνειρά του. Το σπίτι, πριν προλάβει να ζεσταθεί, ήταν ήδη το σύμβολο μιας επερχόμενης απουσίας. Ο Παναγιώτης είχε πάρει την μεγάλη απόφαση. Ο δρόμος που ξεκινούσε από τη διασταύρωση θα οδηγούσε σύντομα σε έναν άλλον, πέρα από τον ωκεανό, στο Μπούφαλο της Αμερικής. Το σπίτι χτίστηκε για να περιμένει, χτίστηκε για την επιστροφή.
Τα Χάνια Αυλωναρίου το 1935 ήταν αυτό ακριβώς. Η αθώα, αργή ζωή του χθες, που συναντούσε την αβέβαιη, γρήγορη υπόσχεση του αύριο, όλα κάτω από τον ήλιο που ζέσταινε εξίσου τον χωματόδρομο, τα πρόβατα, και τα θεμέλια του σπιτιού που χτίστηκε για να περιμένει τον ξενιτεμένο...
