Αυλωνάρι

ΥΠΑΡΧΟΥΝ τόποι που ο χρόνος τους προσπερνά και τόποι που ο χρόνος επιλέγει να φωλιάσει μέσα τους. Το Αυλωνάρι είναι ένας από αυτούς. Εδώ, κάτω από τη σκιά του Άι-Δημήτρη, το Βυζάντιο δεν είναι ιστορία βιβλίων, είναι οι ρίζες μας που κρατάνε το χωριό σφικτά κάτω από τα πόδια μας.

Εδώ είναι η Ελλάδα που γλίστρησε μέσα στις συμπληγάδες των χρόνων, αλλά δεν χάθηκε. Γιατί διάλεξε να κρύψει τα ακριβά της μυστικά ανάμεσα στο Βενέτικο πύργο και τα πέτρινα καλντερίμια που ανασαίνουν τη σκόνη αιώνων.

Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις τη μαστοριά να γίνεται προσευχή. Κάθε πελεκημένη πέτρα, κάθε σφυρήλατο σίδερο που οξειδώνεται από την αρμύρα και τη μνήμη, διηγείται την ίδια ιστορία. Τον αγώνα του ανθρώπου να αφήσει ένα σημάδι ομορφιάς πάνω στο εφήμερο. Εδώ, η αρχιτεκτονική δεν είναι σπίτια. Είναι η ευρηματικότητα της ανάγκης που έγινε τέχνη, είναι το μεράκι του τεχνίτη που «ίδρωσε» το μέταλλο για να το κάνει να τραγουδήσει.

Και το φως... αυτό το Αυλωναρίτικο Φως. Ένα φως που δεν σε τυφλώνει, αλλά σε κάνει να θυμάσαι. Καίει σαν παλιά νοσταλγία τις απογευματινές ώρες, βάφοντας τους τοίχους των σπιτιών με το μελί χρώμα της ώχρας, θυμίζοντάς μας πως τίποτα δεν χάνεται όσο υπάρχει μια καρδιά να το αγαπά.

Καθώς το 2026 ανατέλλει πάνω από τις κορυφές και τους τρούλους, ας κρατήσουμε αυτό το φως για οδηγό. Ας γίνει ο πολιτισμός η γέφυρα που ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων, και όχι το τείχος που τις χωρίζει. Αυτό που μένει είναι η δημιουργία, η υγεία της ψυχής και η γλυκιά προσμονή ενός αύριο που θα σέβεται το χθες.

Καλή χρονιά ΑΥΛΩΝΑΡΙ. Χρόνια πολλά σε κάθε γωνιά που η ομορφιά επιμένει να ριζώνει. Υγεία και κάθε καλό για όλο το κόσμο