ΓΕΦΥΡΑ

eviahistοry.gr

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2020

EVIA HISTORY


MANIKA
The early foundation of Halkida is located 5km northeast, in Manika. The area flourished between 2900 and 2300BC, due to the fashioning of metal. The enormity and the organization of the settlement is surprising. Latter settlements developed and after a time, they were united to make the city of Halkida at the location where it still lays.
CITIES OF EVIA
Halkida and Eretria were two of the most significant cities of Evia. The important locations of North Evia are considered to be Oreoi and Istiaea. Homer describes Istiaea as ‘rich in vines’, due to the fertile plain Kalada (Ksirias). There are two theories about these cities. The first is that Istiaea and Oreoi are the same city during different periods, while others talk about two different cities. Close to them there flourished another city, Athinae-Diades, which – according to tradition – was built by Kekropas.







Kirinthos is mentioned by Homer as one of the Greek cities that sent a fleet to the Trojan War. Close to Kirinthos, three other cities prospered: Methoni, Trihi and Orovies. The last one was known for the oracle of Apollo the Cellery-bounded.

Also, Elymnion and Aeges were known for the significant temple of Poseidon.
In South Evia, we find Amarinthos with the temple of Artemis the Amarisias and farther down lay Tamynae, Dystos and Kimi. The latter’s ancient location is not found; it is suggested that there lays the legendary Oehalea. In the area of Karystia, there flourished Karystos, Styra dna Geraestos.
THE END OF THE KINGS
After the death of king Amfidamantas of Halkida on the early 8th century, the establishment of kingship ends and oligarchy takes over. The power comes to the hands of Ippovotes – rich landowners. The same phenomenon occurs in Eretria. That period, with the co-operation of the two cities, we have the first wave of massive colonization.
COLONIZATION



On the 11th century, Avades settled on Chios and the shores of Minor Asia. From the 8th century, it is evident that the two largest cities of Evia co-operated in order to make a successful settlement in their new establishment. The cape of Pallini (Kassandra) was colonized by the Eretrians. The Halkideans colonized on Sithonia, with thirty establishments, the most important of which was Olythos.
The oldest settlement of Evia on the Italian peninsula dates back to the Mycenaean era. Between 775 and 750BC, Kimi was founded. The people of Kimi colonized on the three islands that lay on the cape of Napoli and created the settlements of Kaprea, Pontia and Pandateira. On 730BC, they created Rigio in Calambria, the southest edge of Italy, from where they became able to control the commercial routes of the Western Mediterranean. At the same period, settlers from Halkida along with the Kimeans of Campagna and other settlers from Evia founded Xagli. During the end of the 6th century, the dwellers of Rigio and Xagli created Ipponio on the Tyrrinean shores. Later, the settlers of Xagli were established at Imera, which became a great commercial center and rivaled Carthagena.
On 734BC, the Chalkideans founded Naxos on the eastern shore of Sicily. Six years later the dwellers of Naxos founded Leontinous and then Catane. Colonies were also created on the shores of Africa and Eastern Mediterranean.
THE ALPHABET



The Euboeans who colonized on Kimi of Campagna gave to the people of N. Italy the Chalkidean or Evian alphabet, and also the art of working copper. It would not be an exaggeration to suggest that the presence of the settlers became the basis to the development of the Western European civilization.
LILANTION PEDION
The sources of the river Lilas come from the mountain of Dyrfis. The river transfers soil which settles on the Lilantion Pedion and therefore makes the area exceptionally fertile. This productive plain caused the rivalry of the two most important cities of Evia. Halkida and Eretria raged long-term wars which resulted to the destruction of both. Since then, no other city dared to claim the area. The long warfare for Lilantion Pedion seems a bit obscure. It is not yet clear if the victory belonged to the Halkideans or if there was indeed a victorious part after all. The war ended with a great fight of the cavalry, during which Kleomachos – an ally of Halkideans from Thessalia – was distinguished with his heroic death.
The historian Stravon speaks of a quite curious agreement between the two opponents which demonstrates the heroic spirit of that time. According to this agreement, there was only permitted physical involvement in battle. The use of weapons such as bows, arrows and catapults was banned.
HESIOD AND HOMER
During the fight for Lilantion Pedion, the Halkidean king Amphidamas fell. His sons and his brother, Panides, arranged a poetry contest between the poets Hesiod and Homer, to his memory. Hesiod won the prize, which he dedicated to the temple of the Muses that is found in Helikon. They say that Homer’s poem was better but it spoke of war. So the judges, tired of the long-term battles denied him the prize.
UNTIL BYZANTIUM
With the Lilantean Wars, the two cities, Halkida and Eretria begin to decline. During the Persian Wars, the Evian cities offered their help, while Eretria suffers ultimate destruction due to the aid she offered to the cities of Minor Asia against the Persians.
The alliance between Halkida, Thebes and Sparta against Athens also has destructive results for Halkida. This is the period when the class of ippovotes is lost.
There comes also a time of revolutions against Athens, and an alliance with Thebes during the battle at Leuktra.
In 334BC, Halkida grows bigger and acquires a fort.
The Macedoneans become its rulers and the Romans follow. During the time of Justinian, a bridge and its fortification is mended. It is probably at that time that the Old-Christian church of Aghia Paraskevi is built.
In 880BC, the general Oeneates defeats the Saracens of Osman Amira, using the Greek Fire.
VENETIAN OCCUPATION




In 1204, after the fall of Constantinople with the IV Crusade, the Flemish knigh, Zacques d’ Avence acquires the government of Evia. After his death during a battle in 1209, Evia passes to the power of Bonifatio
Momferaticus. Evia is divided in three parts and is given to three barons from Verona, who call themselves Tritimores. Evia and Halkida are named ‘Negroponte’. That period, there appears of the most mysterious men of history, a knight called Lycarios. He was the one to free all Evia for a short time in the name of Byzantium.
The history of Evia at that time is ultimately connected to the family adventure of the Tritimores who ruled from 1205 until 1470, until the island was conquered by Mohamed the Conqueror.
TURKISH OCCUPATION
In 1470, after a 28-day resestance, Mohamed the Conqueror takes control of Halkida, losing 77.000 soldiers. Halkida drowns in its blood and the Venetian ruler meets his death by sawing at the bridge.
Halkida becomes the headquarters to the administration of ‘Egriboz’. Murozini attempts to regain control, but he fails.
In 1821, Evia revolts but four years later the revolution is brought to an end. However, the city is liberated in 1833. Great figures that are distinguished in battle are Aggelis Govios from Limni and
Kriezotis.
AFTER THE LIBERATION
In 1830, when the rest of Greece was already liberated from the Turkish occupation, there come the protocols of London. The Turks are recognized as the legal owners of the island, so the financially ruined Greeks have to pay for them in order to get them back. What’s more, they have to meet the standards of the rich Europeans who come to buy the wealthiest parts and become landowners. In 1833, Evia becomes a part of the Greek Government.
UNTIL TODAY
With the eradication of the Greeks from Minor Asia, many immigrants settle in Evia, they create new towns and villages and give a boost to the financial situation of the island. During World War II, the Evian people resist against the German conquerors. The end of the war finds Greece divided in two sides, and a civil war follows
PAPANIKOLAOU-KIMI



ΚΕΊΜΕΝΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:ΓΕΩΡΓΙΑ Κ.

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2020

Het eiland Evia



1/Situering
Het eiland Evia is het tweede grootste eiland van Griekenland. Het eiland ligt net naast het vaste land,
ten zuidwesten van de provincie Sterea Ellada. De oppervlakte van het eiland Evia bedraagt 3772,9 vierante kilometer, het is 175 kilometer lang en heeft een breedte van 8 kilometer tot maximum 50 kilometer. Het eiland heeft 215 316 inwoners. Ze heeft 678 kilometer aan stranden.
Het eiland Evia is verdeeld in meerdere provincies en verschillende eilanden waaronder ook het eiland Skyros.


2/Snelle bekendmaking
Het eiland Evia heeft een heel verschillend landschap en zit vol verrassingen. Het noorden en het centrum van het eiland zijn zeer groen en bevatten verschillende soorten fauna en flora. Het zuiden daarentegen is eerder ruw en dit landschap doet u denken aan de Cycladische eilanden. De grote verscheidenheid die in Evia tegenkomt zal u in vele opzichten verbazen. Bezoek het eiland en zijn verschillende musea en maak een beeld vertrekkend vanuit de prehistorie, gaande over de verschillende periodes in de geschiedenis tot op de dag van vandaag.
In Kerasia, gelegen in het noorden van Evia, kan u een bezoek brengen aan het paleontologisch museum. Nog noordelijker, bevindt zich het dorp Edipsos bekend voor zijn thermaalbronnen en sinds lang in het verleden bekend voor zijn medische kwaliteiten.
In het zuiden van Evia, komt u monumenten tegen van een eigenaardige architectuur, deze huizen worden "drakospitia" genoemd. Ze staan bekend voor hun originaliteit en voor hun mysterieuze afkomst.

Als we even het eiland rondrijden hebt u de mogelijkheid archeologische sites en musea te bezoeken in Halkida, Eretria, Skyros, Karystos, Edipsos, Oreii en Limni waar u tentoonstellingen vindt van de geschiedenis en de voorgeschiedenis van het eiland. Bovendien vindt u niet alleen byzantijnse monumenten en Venitiaanse torens verspreid over heel het eiland maar ook verschillende volkskunde musea. Voor de avonturiers raden wij u aan de kleine dorpjes door te wandelen om op die manier de locale bevolking te leren kennen en hun totaal verschillende manier van leven.
Het landschap van het eiland Evia bestaat uit een combinatie van bergen en zee. Er zijn veel nog onaangeroerde stranden waar de dennen tot aan het appelblauw zeegroene water rijken om u zo tegen de zon te beschermen. Er zijn lange en korte stranden, met fijn zand en met keien, verlaten stranden en voor de toeristen goed georganiseerde stranden met ligstoelen, watersportmogelijkheden etc. Ze zijn allemaal even mooi en aantrekkelijk. De bergen van Evia bevatten een grote verscheidenheid aan vegetatie en zijn ideaal om er te wandelen, klimmen, mountainbike rijden en zelfs aan alpinisme doen. Bewonderenswaardige grotten en imposante valleien maken dit eiland tot een echt paradijs.
Na een uitputtende rit op het eiland, kan u genieten van de Griekse culinaire verscheidenheid in de vele restaurants. Bevindt het restaurant zich aan de zeezijde dan moet u beslist haar visspecialiteiten uitproberen. Is het restaurant in de bergen gelegen dans geniet u van de locale vleesspecialiteiten klaargemaakt op traditionele wijze. Wat het uitgaansleven betreft, eender waar u gaat, u kan er dansen en feesten tot in de vroege uurtjes.
Vanuit Kymi kan u overvaren gedurende 2uur tot aan de provincie Skyros, waar ook hier traditie en gewoonten nog goed bewaard gebleven zijn.

3/ Hoe het eiland bereiken
De afstand van Halkida, de hoofdstad van het eiland, tot in Athene bedraagt ongeveer 80 kilometer en er bestaan verschillende transportmogelijkheden.
Het plaatselijk verkeer en de metro brengen u van de luchthaven El Venizelos tot aan het bus of treinstation. Hebt u een auto gehuurd op de luchthaven dan volgt u de Attiki odos, en u slaat rechtsaf richting Lamia, zo komt u op de Ethniki odos en na het 2e tolstation slaat u rechtsaf richting Halkida waar u na 15 km aanbelandt.
Een andere mogelijkheid is de Ferryboot er zijn in totaal 8 overzetmogelijkheden om het eiland te bereiken: Rafina-Marmari, Rafina-Karystos, Agia Marina-Almyropotamos, Agia Marina-Styra, Oropos-Eretria, Arkitsa-Edipsos, Agios Konstantinos-Agios georgios Lichada et Agio Kampos-Glyfa. Vanaf de haven van Kymi kan u Skyros bereiken

ΓΛΑΥΚΟΣ

      
ΓΛΑΥΚΟΣ



ΓΛΑΥΚΟΣ ΚΑΙ ΣΚΥΛΛΑ


Ο Γλαύκος τρώει το μαγικό χόρτο και μεταμορφώνεται σε θαλάσσιο θεό.

Cornelis Bloemaert (II), Pierre Mariette (I), Pierre Mariette (II), περίπου 1630-1692, γκραβούρα. Άμστερνταμ, Rijksmuseum, RP-P-1985-458
 Μια ενδιαφέρουσα μυθολογική φιγούρα που αναδύεται στην περιοχή της Ανθηδόνας είναι αυτή του θαλασσινού Γλαύκου. Οι εκδοχές για την καταγωγή του τον αναφέρουν άλλοτε ως απόγονο του ήρωα Ανθηδόνος και της Αλκυόνης, άλλοτε του Πόλυβου και της Εύβοιας κι άλλοτε του Ποσειδώνα και κάποιας Ναϊάδας. Σε ορισμένους μύθους, ο Γλαύκος είναι δάσκαλος του Απόλλωνα και πατέρας της Σιβύλλας της Κύμης (Λάμιας) και συχνά παρουσιάζεται να φλερτάρει με ποικίλες μυθολογικές προσωπικότητες όπως τη Σκύλλα, τον Μελικέρτη, τη Σύμη και την Αριάδνη. Οι ερωτικές του απόπειρες, όμως, δεν έχουν ποτέ αίσια έκβαση.

Ο Γλαύκος πέφτει στη θάλασσα και γίνεται θαλασσινός θεός.

Le Brun, Charles, 1676, από έκδοση των Μεταμορφώσεων του Οβίδιου, Παρίσι, 1676, γκραβούρα. University of Virginia



Αντίθετα με τις ιδιότητες που του αποδίδονται αργότερα, ο Γλαύκος ήταν ένας πολύ απλός και πολύ θνητός ψαράς στην αρχή της πολυτάραχης καριέρας του. Μια σημαντική πηγή αναφοράς του βρίσκεται στα κείμενα του Οβιδίου. Ο ποιητής διηγείται ότι ο ήρωας, χρησιμοποιώντας τις

« Η Λάμια του μύθου , του θρύλου, της παράδοσης».

Τοιχογραφία της Δελφικής Σίβυλλας από τον Μικελάντζελο στην Καπέλα Σιξτίνα

« Η Λάμια του μύθου , του θρύλου, της παράδοσης».

(Απόσπασμα από την ανέκδοτη υπο τίτλο «Λεπουραϊκά» Ιστοριολαογραφική εργασία του Κ. Μπαϊρακτάρη.


 Αναζητώντας την καταγωγή του περί Λάμιας μύθου, ο οποίος μας έτερπε, αλλά και μας τρόμαζε κατά την παιδική μας ηλικία, αντλήσαμε πληροφορίες από διάφορα συγγράμματα καθώς και την αποτυπωμένη λαϊκή μνήμη - των χιλιετιών που προηγήθηκαν – στο πρόσωπο ηλικιωμένων συμπατριωτών μας της περιοχής Λεπούρων, κάποιοι εκ των οποίων πλέον δε βρίσκονται στη ζωή .
Η έρευνα και η καταγραφή αυτών των στοιχείων ξεκίνησε προ δεκαετίας περίπου και

Οι Σίβυλλες: Η Δελφική Σίβυλλα, η Λιβυκή, η Φρυγική, η Σαμία, η Ευρωπαία, Περσική και άλλες. 
Έκδοση
SCHEDELL, Hartmann. Liber cronicarum, Νυρεμβέργη, Anton Koberg/ Sebald Schreyer/ Sebastian Kammermeister, 1493.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2020

ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΡΙΕΖΩΤΗΣ˙ ΕΥΒΟΕΥΣ, ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ

  ΝΙΚΟΛΑΣ  ΚΡΙΕΖΩΤΗΣ˙  ΕΥΒΟΕΥΣ, ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ

   «Αυτός, κατά τον Αθανάσιο Χρυσολόγη, ην ο Κριεζώτης: Στρατηγέτης του Αγώνος. Ήρως του Ανηφορίτου και φρουρός του Παρθενώνος. Μεταξύ Οδυσσέως και Γκούρα έδραν έχει και τ’ όνομά του θέλει τους αιώνας διατρέχει. Εις την Εύβοιαν πατάξας Όθωνος την τυραννίαν, επροτίμησεν γενναίως την σκληράν αειφυγίαν
   Αειφυγία; Μα γιατί ο Νικόλας Χαραχλιάνης, ο επιλεγόμενος Κριεζώτης, από τα μικράτα του (στις γειτονιές και τους λόγγους των Κριεζών, όπου το 1785 γεννήθηκε) κι ως το πέρας του βίου του (στο χωριό Γωνιά της ιωνικής Σμύρνης) τον δρόμο της διαρκούς φυγής επέλεξε, νυχτοήμερα παίζοντας με τη φωτιά και τον θάνατο;
Ο Νικόλας Κριεζώτης δια χειρός Στέλλας Γίγα
  Ήταν μια κρυφή εσωτερική του ανάγκη, που ριζοβολούσε στους Μαραθώνες και τις Θερμοπύλες, ήταν η παρορμητικότητα και το ανυπότακτο του χαρακτήρα του, ήταν το πάθος και ο προς την  ελευθερία έρως, ήταν το υψιπετές πατριωτικό του φρόνημα και

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2020

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ



Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια περιληπτική αναφορά στην ιστορία της Εύβοιας. Για περισσότερες πληροφορίες κάθε θέματος πατήστε τις υπογραμμισμένες λέξεις και αυτές θα σας οδηγήσουν σε πιο αναλυτικές αναφορές.



                                                  Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

                                                              ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
Η πρώτη γραπτή αναφορά στο όνομα Εύβοια γίνεται από τους πρώιμους ιστορικούς χρόνους. Συγκεκριμένα γίνεται από τον Όμηρο στους στίχους της Ηλιάδας Β ΄535-542 όπου απαριθμούνται οι Έλληνες που έλαβαν μέρος στην εκστρατεία εναντίον της Τροίας.

ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ



ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
                                            Ο ΑΓΡΙΟΣ ΛΥΚΟΣ
                                              ΤΗΣ ΔΙΡΦΥΣ

Μυθολογικός Δίρφυος ήρωας γιος του Υριέα και της νύμφης Κλονίης, εγγονός της Πληάδες Αλκυώνης και του Ποσειδώνα, αδελφός του Νυκτιέα. Δεν αναφέρεται πουθενά ποιο ακριβώς μέρος της Δίρφυς ήταν πατρίδα του Λύκου. Από την ονομασία της τοποθεσίας Υέρια ή Ερια από τον πατέρα του Υριέα είναι ο πιθανότερος τόπος καταγωγής του. Μαζί με τον αδερφό του σκότωσαν τον Φλεγύα γιο του Άρη. Μετά τον φόνο οι δύο φυγάδες βρήκαν καταφύγιο στην Θήβα, όπου πολιτικογραφήθηκαν από τον Πενθία ο οποίος ονόμασε τον Λύκο «πολέμαρχο», αρχηγό του στρατού. Μετά τον θάνατο του Πενθία βασίλεψε για είκοσι χρόνια. Στα χρόνια της βασιλείας του η κόρη του αδελφού του απέκτησε γιο από τον Δία. Φοβούμενοι όμως την οργή του θείου της και του πατέρα της κατέφυγε στη Σιφώνα και παντρεύτηκε τον Επωπέα. Ο Λύκος βρήκε εντολή από τον αδελφό του Ναυκτιέα που είχε αυτοκτονήσει να τιμωρήσει τον Επωπέα. Εκστράτευσε εναντίον της Σικνυώνας σκότωσε τον Επωπέα και πήρε αιχμάλωτη την ανηψιά του Αντιόπη. Όταν επέστρεψε στην Θήβα φονεύθηκε με την γυναίκα του Δίρκη από τον Αμφίωνα και τον Ζήθο. Ο Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ηρακλής Μαινόμενος» παρουσιάζει διαφορετικά τον μύθο. Ο λύκος της Δίρφυς κατέλαβε τον θρόνο των Θηβών όταν ο Ηρακλής βρισκόταν στον Άδη για να φέρει τον Κέρβερο. Σκοτώθηκε όμως όταν ο Ηρακλής επέστρεψε από τον Άδη.

                                              ΟΙΧΑΛΙΑΣ ΑΛΩΣΗΣ
Ο Μενελέας γιός του Απόλλωνα κληρονόμησε από θεό πατέρα του την ικανότητα στο τόξο. Το όνομα της γυναίκας του Μενελέα ήταν Οιχαλία. Αυτής το όνομα διάλεξε ο βασιλιάς να ονομάσει την πόλη που ίδρυσε. Με ψηλά άπαρτα τείχη η πόλη απέκτησε πολύ γρήγορα φήμη. Ξακουστό βασίλειο που η φήμη του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο όταν βασιλιάς έγινε ο γιός του Εύριτος. Λεοντόκαρδος και ρωμαλέος ήταν συγχρόνως ο καλύτερος τοξότης της αρχαιότητας. Ο ευτυχισμένος βασιλιάς είχε τέσσερις γιούς, τον Διήνοντα, τον Κλυτίο, τον Τοξέα και το πιο ευγενικό βασιλόπουλο τον Ίφυτο. Κόρη μια και μονάκριβη η Ιόλη.

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ






Εικόνα 1.ΜΑΖΟΣΑΥΡΟΣ
Το 1958 ο Α. Ζυγομαλάς δημοσίευσε το σημαντικό κατά την άποψη του εύρημα που ανακάλυψε στην Αιδηψό στα τοιχώματα της σπηλιάς του Σύλλα, κατά την διάρκεια μιας γεωλογικής μελέτης που έκανε στην περιοχή το 1952. Στο βιβλίο περιέχεται και το πάρα πάνω σχέδιο που αναπαριστά το τεράστιο αμφίβιο. Η θεωρία αυτή παρέμεινε ως είχε μιας και ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε από κανέναν

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ



                     









                                                ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ
Τα τελευταία ευρήματα που ήρθαν στο φως, τα παλαιοντολογικά ευρήματα  των Καμπιών αλλά όλα τα παλαιότερα που έχουν έρθει στο φως της επιφάνειας, μας δίνουν μια  εικόνα για το πώς ήταν η Εύβοια μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν και ειδικά την πλειόκαινο υποπερίοδο του καινωζοικού αιώνα. Ο καινωζοικός αιώνας είναι ο τελευταίος γεωλογικός αιώνας ο οποίος ξεκίνησε 60 εκ. χρόνια πριν και συνεχίζεται έως σήμερα. Στα όρια μεταξύ του μεσοζωικού και του καινοζωικού αιώνα έγιναν απότομες αλλαγές και άλλαξαν οι συνθήκες που κανονίζουν την σύνθεση, την ύπαρξη και τη διαβίωση της χλωρίδας. Βγήκαν από την θάλασσα ή αποτελείωσαν τον σχηματισμό τους οι μεγάλες οροσειρές της γης. Οι αλλαγές που έγιναν στον φυτικό και ζωικό κόσμο είναι πολύ σημαντικές. Τα σημερινά είδη φυτών πήραν την θέση που έχουν σήμερα, ενώ εξαφανίστηκαν τελείως τα μεγάλα σαυροειδή ερπετά (δεινόσαυροι κλπ.).Τα ευρήματα ειδικά των Καμπιών της πλειόκαινου υποπεριόδου μας δίνει και μια εικόνα για την περιοχή.
Το κλίμα ήταν τροπικό. Πολύ πυκνά δάση, οργιώδης βλάστηση και πολλά νερά. Ο τάπιρος αν και δεν είναι δεινός κολυμβητής ζούσε σε μέρη που υπήρχε πολύ νερό, ενώ τα μεγάλα φυτοφάγα ζώα που βρέθηκαν ζούσαν σε μέρη με οργιώδη βλάστηση, μιας και οι ανάγκες τους σε τροφή είναι μεγάλες.
ΚΕΡΑΣΙΑ
Τα ευρήματα της Κερασιάς  επίσης μας δίνουν μια εικόνα για το περιβάλλον της Εύβοιας. Τα ευρήματα που έχει φέρει στο στην επιφάνεια ο καθηγητής Χ. Θεοδώρου αφορούν την μειόκαινο περίοδο(6,5εκ.-9 εκ. χρόνια πριν). Πάνω από 24 είδη ζώων έχουν ήδη βρεθεί και όσο θα συνεχίζονται οι εργασίες θα βρίσκονται περισσότερα. 




                                               
                                                         ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Είναι ουσιαστικά το μεταίχμιο της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο άνθρωπος φτιάχνει εργαλεία και από φυγάδας γίνεται σιγά σιγά κυνηγός  και με τα εργαλεία αποκτά ανωτερότητα έναντι των ζώων.

Στην Εύβοια έχουν παρατηρηθεί, καταγραφεί και μελετηθεί αδιάψευστα τεκμήρια της ανθρώπινης παρουσίας ήδη από την πρώιμη παλαιολιθική εποχή.  Από όλη την Εύβοια  έχουν περισυλλέγει δειγματοληπτικά πολλά εργαλεία αποκρουσμένου λίθου τα οποία βρίσκονταν επιφανειακά κοντά σε σπήλαια  ή σε χαρακτηριστικές επιχώσεις του Πλειστοκαίνου, όπως ονομάζεται η γεωλογική περίοδος η οποία χρονολογείται εδώ και περίπου 1,8 εκατομμύρια χρόνια και λήγει με το τέλος της Παλαιολιθικής εποχής, δηλαδή εδώ και 10.000 περίπου χρόνια.
Τα υλικά κατάλοιπα των παλαιολιθικών ανθρώπων που έζησαν στην κεντρική Εύβοια  επιτρέπουν να προτείνουμε μια χρονολόγηση στο τελευταίο τμήμα του Πλειστόκαινου και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της πρώιμης παγετώδους Wόrm, η οποία χρονολογείται περίπου εδώ και 120-40.000 χρόνια.  Οι θέσεις της κεντρικής Εύβοιας εντάσσονται αβίαστα στο πρότυπο συμπεριφοράς του παλαιολιθικού νομάδα ο οποίος μην έχοντας σταθεροποιηθεί σε μόνιμες εγκαταστάσεις μετακινείται από τα πεδινά προς τα ορεινά και το αντίστροφο, ακολουθώντας την αέναη ενστικτώδη μετανάστευση των κοπαδιών από άγρια ζώα στο πλαίσιο της εναλλαγής των εποχών του έτους.

                                                              ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ
Τα ευρήματα αυτά χαρακτηρίστηκαν ως παλαιολιθικά όχι μόνο λόγω του γεωλογικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο βρέθηκαν αλλά και λόγω της τυπολογίας και των τεχνικών κατασκευής τους. Πρόκειται για χαρακτηριστικούς τύπους της παλαιολιθικής εποχής, κατασκευασμένους με την τεχνική της απόκρουσης, δηλαδή χτυπώντας την σωστά επιλεγμένη για τις ιδιότητές της πρώτη ύλη, τον πυριτόλιθο, με έναν κρουστήρα, που συνήθως αποτελούσε ποταμίσια κροκάλα από συμπαγέστερο και επομένως ανθεκτικότερο πέτρωμα. Από την διαδικασία αυτή παράγονταν αποκρούσματα τα οποία χρησιμοποιούνταν χωρίς περαιτέρω κατεργασία για απλές χρήσεις ή υφίσταντο δευτερογενή επεξεργασία με ένα μικρότερο κρουστήρα, ο οποίος ενίοτε ήταν ξύλινος ή οστέινος, προκειμένου να λάβουν το κατάλληλο σχήμα για πιο εξειδικευμένες και συγκεκριμένες λειτουργίες: ξέστρα για να δουλέψουν το δέρμα, γλυφίδες για το οστό ή το ξύλο, οπείς για τη διάνοιξη τρύπας κ.λ.π. Δίνουν επομένως σημαντικές πληροφορίες για τις δραστηριότητες που ασκούσε ο παλαιολιθικός άνθρωπος.(Χρήστος Ματζάνας).







                                                                 ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

                       
                                                                 


 Η περίοδος αυτή ονομάστηκε νεολιθική γιατί ο άνθρωπος άρχισε να λειαίνει τις πέτρες που χρησιμοποιούσε για την κατασκευή των εργαλείων και των όπλων του.                                                                               
Στην Ευρώπη ξεκίνησε πριν 6000 χρόνια όταν το κλίμα άρχισε να γίνεται ίδιο με το σημερινό. Τα   ζώα και τα φυτά  εκείνη την περίοδο είναι σχεδόν ίδια με τα άγρια  σημερινά. Είναι η περίοδος που ο άνθρωπος από νομάδας κυνηγός γίνεται αγρότης και κτηνοτρόφος.  Μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις του ανθρώπου είναι η καλλιέργεια της γης, ενώ η εξημέρωση των ζώων του παρείχε άφθονο κρέας, γάλα και μαλλί. Με την καλυτέρευση του κλίματος ο νεολιθικός άνθρωπος χτίζει καλύβες στην ύπαιθρο και δημιουργεί μια νέα κοινωνική ομάδα ,το χωριό. Η εμφάνιση των χωριών και η κοινωνική ζωή έφερε και την αρχή του  νέου πολιτισμού.  Στην εμφάνιση μοιάζουν πολύ με τον σημερινό άνθρωπο ,και ειδικά στη Μεσόγειο δημιουργείται  «ο αρμονικός δολιχοκέφαλος» ο οποίος  θα δημιουργήσει το σημερινό τύπο «άνθρωπος ο μεσογειακός».
 Νέες μεγάλες ανακαλύψεις δίνουν ώθηση και αλλάζουν εντελώς την μοίρα του ανθρώπινου γένους. Η πλίθα έδωσε  ώθηση στην αρχιτεκτονική, ενώ στο τέλος της περιόδου άνθισε η γλυπτική, η μουσική και η κεραμική.
 Η Εύβοια είναι γεμάτη από υπολλείματα  νεολιθικών οικισμών μιας και οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές. Η συγκέντρωση αυτή των οικισμών έχει σχέση με την ύπαρξη σπηλαίων και κοιλωμάτων τους πρωίμους χρόνους. Οι ποταμοί ,οι πηγές, τα εύφορα πεδινά εδάφη που ευνοούσαν της καλλιέργειες, η πλούσια βλάστηση για την κτηνοτροφία δημιούργησαν από ότι φαίνεται πολύ κοντινούς οικισμούς σε μικρές αποστάσεις μεταγενέστερα. Δεν είναι τυχαίο που οι σημαντικότεροι οικισμοί αυτής της εποχή αναπτύσσονται στην ευρύτερη περιοχή του Πισσώνα , των Καθενών, των Ψαχνών, του Δύστου,
μέρη ακόμα και σήμερα εύφορα και γεωργικά.
Επίσης αυτή την εποχή στην Εύβοια παρατηρείται στροφή στη θάλασσα και αρχίζει η πρώτη επαφή των κατοίκων της νήσου με το Αιγαίο και την Αττική. Έντονη κινητικότητα παρατηρείται στα ανατολικά παράλια και ιδιαίτερα στην Κύμη.


                                                         Η ΜΑΝΙΚΑ
Στην περιοχή της Μάνικας, λίγο έξω από την  Χαλκίδα στον δρόμο για Νέα Αρτάκη Πέντε χιλιόμετρα βορειοανατολική της Χαλκίδας  στην περιοχή Μάνικα  είναι η πρώτη πόλη . Η περιοχή έφτασε στην ακμή της ανάμεσα στο 2900π.Χ. έως το 2300π.Χ.και όπως φαίνεται η ανάπτυξη της οφείλεται στην κατεργασία των μετάλλων. Προκαλεί έκπληξη το μέγεθος του οικισμού ο οποίος καταλαμβάνει έκταση 800 στρεμμάτων και έχει χαρακτήρα πόλης.
Ίσως από αυτή την πόλη και την κατεργασία του χαλκού η πόλη πήρε το όνομά της.
Μεταγενέστερα αναπτύχθηκαν διάσπαρτοι οικισμοί οι οποίοι συνενώθηκαν και απετέλεσαν την πόλη της Χαλκίδας στην σημερινή της θέση.

                   




















ΕΥΒΟΙΑ ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ


                                                  ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

                                        Οι δε κατοικούντες την Εύβοια, Ανδρείοι Άβαντες
                                        και την Χαλκίδα και την Ερέτρια και την πολυστάφυλη Ιστιαία
                                        ηγεμόνευε ο Ελεφήνωρ, ο τρομερός πολεμιστής,
                                        γιος του Χαλκόδωντα , αρχηγός των μεγαλόκαρδων Αβάντων
                                        αυτόν λοιπόν ακολούθησαν οι ταχείς και μακράν κόμην έχοντες Άβαντες.
Αυτή η αναφορά του Ομήρου (Ιλιάδα Β, 534-542) αφορά τις πόλεις που συμπλέουν εναντίον της Τροίας. Οι Άβαντες φύλο πολεμικό και ένδοξο συνήθιζαν μόνο την μάχη σώμα με σώμα. Μπροστά στο  κουρεμένο τους μέτωπο έβαζαν κερί, μια εικόνα τρομερή όταν ήταν απέναντι από τον εχθρό και τους χτυπούσε ο ήλιος, ενώ πίσω άφηναν μακριά κώμη για μην γυρίζουν ποτέ την πλάτη στον εχθρό. Αυτή την συνήθεια όπως φαίνεται την πήραν από τους Κουρήτες ένα φύλο που υπέταξαν για να επιβληθούν στη κεντρική Εύβοια.
                                                     ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ                                                      
Πρώτοι κάτοικοι της Εύβοιας φέρονται οι Πελασγοί. Η θεωρία των Πελασγών  ήταν μια ονομασία ανάγκης για τους ιστορικούς μιας και σε αυτούς περιέχονται όλα τα προελληνικά φύλα που ίσως ήταν και οι αυτόχθονες και δεν μετακινήθηκαν ποτέ. Σύμφωνα με πολλές απόψεις Πελασγοί είναι η μίξη
παλαιότερων στοιχείων που έζησαν από το 10.000 έως το 6.000 π.Χ. Αυτούς λοιπόν υπέταξαν οι Κουρήτες ένας λαός μπλεγμένος με τον μύθο και το μυστήριο. Σύμφωνα με την μυθολογία μετά από εντολή είχαμε δυο κύματα εγκατάστασης. Στο πρώτο με τον Δία βρέφος εγκαταστάθηκαν στην Β.Κ. Εύβοια και στο δεύτερο με εντολή  του Κρατηγενή Δία να φυλάσσουν το ιερό της Ήρας στην Δίρφυ. Είναι η εποχή της παντοδυναμίας των βασιλέων της Κρήτης. Ο Μίνωας συγκέντρωνε στα χέρια του εξουσίες θείες και ανθρώπινες θεωρούταν η ενσάρκωση του Κρητικού Δία. Πίσω από τον μύθο ίσως κρύβεται η ιστορία. Είναι η εποχή  που οι άποικοι επικαλούντο διάφορους λόγους για να κατακτήσουν μια περιοχή. Γύρω στα 1450 π.Χ. οι Ίωνες λαός με ανώτερο πολιτισμό θα εγκατασταθεί κατ’ αρχάς στην Βόρειο Εύβοια με αρχηγούς τους γιούς του βασιλιά των Αθηνών Ξούθου. Ο Έλλοπας έχτισε την Ιστιαία και Ελλοπία, ο Κόθος την Κήρυνθο γνωστή από την Αργοναυτική εκστρατεία. Ο Κόθος θα κατακτήσει την Χαλκίδα ειρηνικά και θα συγχωνευθούν με τους προηγούμενους Αιολείς και Κουρήτες. Πρώτος βασιλιάς ο γιός ή ο αδελφός του Κόθου, Άλκωνας. Γιός αυτού ο Άβαντας ο οποίος έδωσε και το όνομα στον λαό του βασιλείου του. Οι Άβαντες θα εγκαταστήσουν δυναστεία για 150 με 200 χρόνια ώσπου μετά τον Τρωικό πόλεμο χάνονται τα ίχνη τους. Εκείνη την εποχή στην νότια Εύβοια κατοικούν οι Δρύοπες, οι Λέλεγες, οι Κάρες. Ένας από αυτούς τους  λαούς φέρονται σαν δημιουργοί  των περίφημων δρακόσπιτων.
                                                                                                                                                                                         
                                       
Από τους πρώιμους ιστορικούς χρόνους η Εύβοια ήταν ανεπτυγμένη οικονομικά λόγω της θέσης της για εμπόριο αλλά και λόγω των εύφορων εδαφών της. Πρώτοι κάτοικοι στους ιστορικούς χρόνους αναφέρονται οι Άβαντες.







ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ
Σύμφωνα με τον Στράβωνα  οι Φοίνικες  εγκαταστάθηκαν στην Εύβοια,  ενώ σύμφωνα με την παράδοση είναι αυτοί που έχτισαν την πόλη της Χαλκίδας
                                                                    ΟΙ ΚΟΥΡΗΤΕΣ
 Κάπου ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα  βρίσκουμε την παρουσία των Κουρητών. Αναφερόμαστε στην περίοδο όπου παντακρότορας και κυρίαρχος του   Ελλαδικού χώρου ήταν ο βασιλιάς Μίνωας της Κρήτης. Λόγω της δύναμης τους οι βασιλείς της Κρήτης απέκτησαν θεϊκή υπόσταση και τον θεώρησαν Δία. Ο θεός λοιπόν αυτός έστειλε εφτά Κουρήτες να φυλάξουν τον ναό του που ήταν κτισμένος στη Δίρφη.
Αυτός είναι ο μύθος, η πραγματικότητα ήταν ότι οι Κουρήτες ήρθαν στην Β.Κ. Εύβοια

























ΧΑΛΚΙΔΑ


ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ
Λόγω της επίζηλης γεωγραφικής της θέσης η Χαλκίδα έπαιξε  σημαντικό ρόλο σε όλη την ιστορική διαδρομή του ελληνισμού. Πέντε χιλιόμετρα βορειοανατολική της Χαλκίδας  στην περιοχή Μάνικα  είναι η πρώτη πόλη . Η περιοχή έφτασε στην ακμή της ανάμεσα στο 2900π.Χ. έως το 2300π.Χ.και όπως φαίνεται η ανάπτυξη της οφείλεται στην κατεργασία των μετάλλων. Προκαλεί έκπληξη το μέγεθος του οικισμού ο οποίος καταλαμβάνει έκταση 800 στρεμμάτων και έχει χαρακτήρα πόλης.
Ίσως από αυτή την πόλη και την κατεργασία του χαλκού η πόλη πήρε το όνομά της.

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗ




  ΔΙΑΔΡΟΜΟΙ ΣΤΟ ΑΣΤΥ


Μια περιδιάβαση ασφάλτου….στη σφαίρα του τώρα και του χθές.



ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗ



Οδός ονείρων με μαζικότητα προτίμησης...εκεί που βρέχει ομορφιά στην πόλη. Η πιο τουριστική αναφορά στην πόλη δεν χρειάζεται γεωγραφική προσδιορισμό χρήζει όμως η ιστορική αναδρομή και η γνώση του προσώπου με το οποίο βαπτίστηκε ο παραλιακός δρόμος της πόλης με τους περισσότερους πεζούς και την μηδενική εμφάνιση σχημάτων.
Το σχόλιο κατ’ ανάγκη οικολογικό.
Το 1900 ακριβώς (Κε Μπερτολούτσι) ονομάσθηκε η Λεωφ. Βουδούρη έτσι (όχι τοιουτοτρόπως) από τον γόνο της οικογένειας των Βουδούρηδων ή Μπουντούρηδων, τον Βασίλειο Βουδούρη. Ο παππούς του και συνόνοματός του βρέθηκε στην Χαλκίδα καταφεύγοντας για να γλυτώσει από τους Ενετούς οι οποίοι κατέλαβαν την Πελοπόνησσο επί Μοροζίνη και στην συνέχεια αντιστάθηκαν και κατά των Τούρκων και διασκορπίστηκαν σε ‘Υδρα, σε Ολυμπία και σε Χαλκίδα όπου συνέχισαν την

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020

Ο ΟΣΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ

Ο Μητροπολίτης Ρόδου Ιωάννης, στο έργο του «Βίος καὶ Πολιτεία τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Χριστοδούλου» εξιστορεί την διαμονή και την κοίμηση του Οσίου Χριστοδούλου στον Εύριπο, που συνέβη το έτος 1093 μ.Χ., όπως και την ανακομιδή του ιερού λειψάνου του και τη μεταφορά του στην Πάτμο, αναγράφοντας τα εξής:

«Και φθάνουν εκεί ο Όσιος μαζί με την αδελφότητα, εκεί όπου το νερό της θάλασσας εισρέει προς τα έξω και πάλι οπισθοχωρώντας

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2020

Ο εφευρέτης του μύλου




Ο εφευρέτης του μύλου   ( Δημ.Χρ. Σέττα)

Ο λαός πιστεύει , ότι στο μύλο κατοικούν διάβολοι, ξωτικά , καλλικάντζαροι κι΄άλλα λογής-λογής δαιμονικά. Έχει πλάσει με την πρωτόγονη κ΄αχαλίνωτη φαντασία του πολλές σχετικές ιστορίες. Η παράδοση στην Αγι-Άννα και στα γύρω χωριά για την εφεύρεση του νερόμυλου λέει τα παρακάτω:

Πάνε αρκετά χρόνια που είχα πάει στ΄Αργύρη το μύλο για ν΄αλέσω. Εκεί βρέθηκε και ένας γέρος μυλωνάς,  απ΄το γειτονικό χωριό , την Κεράμια. Συζήτησα μαζί του για διάφορα ζητήματα σχετικά με το μύλο. Και πήρα αρκετές πληροφορίες , που μ΄ενδιέφεραν.
Για μια στιγμή ο γερο-μυλωνάς με κοίταξε κατάματα και μ΄ερώτησε  .» Συ πούσαι γραμματσμένος  και ξερς πολλά. Ξέρς ποιός πρωτόφκιαξε το μύλο; »

Σάββατο 1 Αυγούστου 2020

ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΟ ΒΟΛΕΡΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΥΓΡΟΒΙΟΤΟΠΟΥ ‘ΛΙΒΑΔΙ’ (Κωλοβρέχτης) ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ




Εύη Σαραντέα, Συγγραφέας, Ζωγράφος

Απόσπασμα απο ομιλία στη δημόσια συζήτηση για την προστασία και ανάδειξη του υγροβιότοπου Κωλοβρέχτη στο Θέατρο Παπαδημητρίου στη Χαλκίδα, την Παρασκευή 7/4/2017. Ομιλία συνοδευόμενη από προβολή 40 εικόνων, στο πλαίσιο της συζήτησης.




Το παλαιολιθικό Βολέρι κηρύχθηκε αρχαιολογικός χώρος το 1985 και σημειώνεται στους αρχαιολογικούς χάρτες σαν μία από τις σημαντικές επιφανειακές παλαιολιθικές θέσεις στον ελλαδικό χώρο. Λίθινα εργαλεία που βρέθηκαν άφθονα στην επιφάνεια του εδάφους στη θέση αυτή της Ν. Αρτάκης, έχουν εξετασθεί από Έλληνες και ξένους προϊστοριολόγους. Ο αρχαιολόγος - προϊστοριολόγος Δρ. Χρ. Ματζάνας, ο οποίος μελέτησε στατιστικά τα ευρήματα το 2002, έχει συμπεράνει μεταξύ άλλων και τα εξής:



Η θέση Βολέρι της Ν. Αρτάκης υπήρξε ένας προνομιούχος τόπος για προϊστορικούς κυνηγούς και νομάδες.

Τα παλαιότερα δείγματα ανθρώπινης δραστηριότητας ανάγονται πριν περίπου 300.000 χρόνια. Το Βολέρι κατοικήθηκε επί μακρόν, ίσως περισσότερο από 100.000 χρόνια από νομάδες - φορείς ενός Ανωαχελαίου πολιτισμού, που μετέδιδαν πιστά από γενιά σε γενιά το στίγμα του προνομιούχου αυτού τόπου. Η θέση αναγνωρίζεται ως ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, διότι ορισμένες κατηγορίες λίθινων εργαλείων καλύπτουν περιόδους, που δεν έχουν μέχρι τώρα εντοπισθεί σε άλλες ελληνικές θέσεις.

Το Βολέρι απέχει περί τα 250 μ. από τον Υγροβιότοπο Λιβάδι. Η ιδιαιτερότητα και η σπανιότητα αυτής της παλαιολιθικής θέσης έχει την κύρια αιτία της στην παρουσία μεγάλων βράχων πυριτολίθων (τσακμακόπετρας δηλαδή, μιας πολύ σκληρής πέτρας), που κατά τους προϊστορικούς χρόνους αποτελούσε πηγή πολύτιμης πρώτης ύλης για κατασκευή ανθεκτικών λίθινων εργαλείων.

         Οι πυριτόλιθοι, η σκληρότατη αυτή καστανή πέτρα που βρίσκεται στο Βολέρι και στη Φανερωμένη της Ν. Αρτάκης έχει ηφαιστειακή προέλευση. Προέρχεται από μάγμα που ανέβηκε από τα έγκατα της Γης στην επιφάνεια, πριν 100 εκατομμύρια χρόνια, περίπου.

Οι πυριτόλιθοι (τους λέμε και στουρνάρια ή τσακμάκια και

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2020

«Ανδρέας Σ. Ιωάννου «Ανθολογία Ευβοέων Ποιητών»

Ένα ενδιαφέρον απάνθισμα ποιημάτων
«Ανδρέας Σ. Ιωάννου «Ανθολογία Ευβοέων Ποιητών» Έκδοση της Βιβλιοθήκης Χαλκίδας, Μάιος 2008
Αφοσιωμένοι στον τόπο τους οι Ευβοείς, αυτόχθονες και ετερόχθονες, όπως δείχνουν και οι δραστήριες ενώσεις τους, αποφάσισαν την επανέκδοση μιας παλαιάς και σήμερα πλέον δυσεύρετης ανθολογίας, που κατέγραφε το ποιητικό γίγνεσθαι κατά την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία. Το Εφορευτικό Συμβούλιο της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Χαλκίδας, σε συνεργασία με την Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών, το Σύνδεσμο

ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ


HISTORY












MANIKA
The early foundation of Halkida is located 5km northeast, in Manika. The area flourished between 2900 and 2300BC, due to the fashioning of metal. The enormity and the organization of the settlement is surprising. Latter settlements developed and after a time, they were united to make the city of Halkida at the location where it still lays.

CITIES OF EVIA
Halkida and Eretria were two of the most significant cities of Evia. The important locations of North Evia are considered to be Oreoi and Istiaea. Homer describes Istiaea as ‘rich in vines’, due to the fertile plain Kalada (Ksirias). There are two theories about these cities. The first is that Istiaea and Oreoi are the same city during different periods, while others talk about two different cities. Close to them there flourished another city, Athinae-Diades, which – according to tradition – was built by Kekropas.
Kirinthos is mentioned by Homer as one of the Greek cities that sent a fleet to the Trojan War. Close to Kirinthos, three other cities prospered: Methoni, Trihi and Orovies. The last one was known for the oracle of Apollo the Cellery-bounded.
Also, Elymnion and Aeges were known for the significant temple of Poseidon.
In South Evia, we find Amarinthos with the temple of Artemis the Amarisias and farther down lay Tamynae, Dystos and Kimi. The latter’s ancient location is not found; it is suggested that there lays the legendary Oehalea. In the area of Karystia, there flourished Karystos, Styra dna Geraestos.

THE END OF THE KINGS
After the death of king Amfidamantas of Halkida on the early 8th century, the establishment of kingship ends and oligarchy takes over. The power comes to the hands of Ippovotes – rich landowners. The same phenomenon occurs in Eretria. That period, with the co-operation of the two cities, we have the first wave of massive colonization.

COLONIZATION
On the 11th century, Avades settled on Chios and the shores of Minor Asia. From the 8th century, it is evident that the two largest cities of Evia co-operated in order to make a successful settlement in their new establishment. The cape of Pallini (Kassandra) was colonized by the Eretrians. The Halkideans colonized on Sithonia, with thirty establishments, the most important of which was Olythos.
The oldest settlement of Evia on the Italian peninsula dates back to the Mycenaean era. Between 775 and 750BC, Kimi was founded. The people of Kimi colonized on the three islands that lay on the cape of Napoli and created the settlements of Kaprea, Pontia and Pandateira. On 730BC, they created Rigio in Calambria, the southest edge of Italy, from where they became able to control the commercial routes of the Western Mediterranean. At the same period, settlers from Halkida along with the Kimeans of Campagna and other settlers from Evia founded Xagli. During the end of the 6th century, the dwellers of Rigio and Xagli created Ipponio on the Tyrrinean shores. Later, the settlers of Xagli were established at Imera, which became a great commercial center and rivaled Carthagena.

On 734BC, the Chalkideans founded Naxos on the eastern shore of Sicily. Six years later the dwellers of Naxos founded Leontinous and then Catane. Colonies were also created on the shores of Africa and Eastern Mediterranean.

THE ALPHABET
The Euboeans who colonized on Kimi of Campagna gave to the people of N. Italy the Chalkidean or Evian alphabet, and also the art of working copper. It would not be an exaggeration to suggest that the presence of the settlers became the basis to the development of the Western European civilization.

LILANTION PEDION
The sources of the river Lilas come from the mountain of Dyrfis. The river transfers soil which settles on the Lilantion Pedion and therefore makes the area exceptionally fertile. This productive plain caused the rivalry of the two most important cities of Evia. Halkida and Eretria raged long-term wars which resulted to the destruction of both. Since then, no other city dared to claim the area. The long warfare for Lilantion Pedion seems a bit obscure. It is not yet clear if the victory belonged to the Halkideans or if there was indeed a victorious part after all. The war ended with a great fight of the cavalry, during which Kleomachos – an ally of Halkideans from Thessalia – was distinguished with his heroic death.
The historian Stravon speaks of a quite curious agreement between the two opponents which demonstrates the heroic spirit of that time. According to this agreement, there was only permitted physical involvement in battle. The use of weapons such as bows, arrows and catapults was banned.

HESIOD AND HOMER
During the fight for Lilantion Pedion, the Halkidean king Amphidamas fell. His sons and his brother, Panides, arranged a poetry contest between the poets Hesiod and Homer, to his memory. Hesiod won the prize, which he dedicated to the temple of the Muses that is found in Helikon. They say that Homer’s poem was better but it spoke of war. So the judges, tired of the long-term battles denied him the prize.
UNTIL BYZANTIUM
With the Lilantean Wars, the two cities, Halkida and Eretria begin to decline. During the Persian Wars, the Evian cities offered their help, while Eretria suffers ultimate destruction due to the aid she offered to the cities of Minor Asia against the Persians.

The alliance between Halkida, Thebes and Sparta against Athens also has destructive results for Halkida. This is the period when the class of ippovotes is lost.

There comes also a time of revolutions against Athens, and an alliance with Thebes during the battle at Leuktra.

In 334BC, Halkida grows bigger and acquires a fort.
The Macedoneans become its rulers and the Romans follow. During the time of Justinian, a bridge and its fortification is mended. It is probably at that time that the Old-Christian church of Aghia Paraskevi is built.

In 880BC, the general Oeneates defeats the Saracens of Osman Amira, using the Greek Fire.

VENETIAN OCCUPATION
In 1204, after the fall of Constantinople with the IV Crusade, the Flemish knigh, Zacques d’ Avence acquires the government of Evia. After his death during a battle in 1209, Evia passes to the power of Bonifatio Momferaticus. Evia is divided in three parts and is given to three barons from Verona, who call themselves Tritimores. Evia and Halkida are named ‘Negroponte’. That period, there appears of the most mysterious men of history, a knight called Lycarios. He was the one to free all Evia for a short time in the name of Byzantium.

The history of Evia at that time is ultimately connected to the family adventure of the Tritimores who ruled from 1205 until 1470, until the island was conquered by Mohamed the Conqueror.

TURKISH OCCUPATION
In 1470, after a 28-day resestance, Mohamed the Conqueror takes control of Halkida, losing 77.000 soldiers. Halkida drowns in its blood and the Venetian ruler meets his death by sawing at the bridge.
Halkida becomes the headquarters to the administration of ‘Egriboz’. Murozini attempts to regain control, but he fails.
In 1821, Evia revolts but four years later the revolution is brought to an end. However, the city is liberated in 1833. Great figures that are distinguished in battle are Aggelis Govios from Limni and Kriezotis.

AFTER THE LIBERATION
In 1830, when the rest of Greece was already liberated from the Turkish occupation, there come the protocols of London. The Turks are recognized as the legal owners of the island, so the financially ruined Greeks have to pay for them in order to get them back. What’s more, they have to meet the standards of the rich Europeans who come to buy the wealthiest parts and become landowners. In 1833, Evia becomes a part of the Greek Government.

UNTIL TODAY
With the eradication of the Greeks from Minor Asia, many immigrants settle in Evia, they create new towns and villages and give a boost to the financial situation of the island. During World War II, the Evian people resist against the German conquerors. The end of the war finds Greece divided in two sides, and a civil war follows.
more......