ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ

ΤΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ Η ΜΝΗΜΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ

(…ταξίδια να κάνει σε τοπία του χθες

που ο ήλιος ανέτελλε

χύνοντας μαζί με το φως την αλήθεια…)

…και τίποτε δεν μπορούσες να κρύψεις.

Αθώες ήταν τότε οι ώρες.

Και οι σκιές ακόμα φώλιαζαν στο φως.

Καθαρότητα στην πράξη, την ιδέα

απαλό το χάδι, το φιλί κι ο άνεμος.

Δυνατά αγαπούσε ο άνδρας

κι εκείνη τον τύλιγε με τα μαλλιά της.

Και τους δύο τους χώνευε το φως

σαν φύλακας και σαν φρουρός αρχαίος.

Ακόμα και οι νεκροί

βαλσαμωμένοι σε τρυφερές ενθυμήσεις

ήσυχοι, συγκαταβατικοί

με αόρατα χέρια θώπευαν μάγουλα και χέρια

και οι προσταγές τους φαίνονταν πούπουλα.

Όταν η αγάπη κατασκεύαζε τις γέφυρες των κόσμων,

όταν…

Τι αλλάζει και πέφτει σκοτάδι κάποτε

στην αρχή που δεν διακρίνεις πώς

κατόπιν γίνεται όλο και πιο βαθύ

και μαυρίζουν το αίμα και τα κόκαλα.

Ανεπαίσθητες χειρονομίες εδώ υποψίες, παραλείψεις

η μακριά αλυσίδα των λαθών

κυρίως ό, τι δε θέλουμε κι όμως συμβαίνει ερήμην.

Τότε όμως να επιστρέφεις στο αιώνιο κέντρο

που ο ήλιος τα σπλάχνα του έχει αποθέσει

να θηλάζεις εκεί και να τρέφεσαι…

Να σε τραγουδήσω θέλω γη που όλο γυρίζεις.

Άραγε να μπορείς ν’ ακούσεις τη φωνή μου;

(ΤΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ Η ΜΝΗΜΗ, εισαγωγικοί στίχοι

από το πρώτο μέρος στη συλλογή της Κυριακής Λυμπέρη

ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ, εκδόσεις ΚΟΡΑΛΛΙ 2025